Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 694

ที่แท้รอยยิ้มของเธอก็งดงามเหลือเกิน ราวกับดอกไม้ที่ผลิบานตรงหน้าอย่างฉับพลัน

"พอแล้ว ฉันละทิ้งหน้าที่มานานพอแล้ว ต้องกลับไปทำงานแล้วล่ะ" ฝางเหยาเอ่ยอย่างอาลัย

ผมพยักหน้า มองร่างบอบบางในรองเท้าส้นสูงสีดำค่อยๆ เดินจากไป ราวกับผีเสื้อสีดำที่โบยบินไป

ผมเก็บของเข้ารถ มองผ่านกระจกไปยังบริษัทที่คุ้นเคย ...