Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 212

แต่ตอนนี้เอวปวดจนขยับนิดเดียวก็เจ็บ ได้แต่ฝืนละสายตาไปทางอื่น พูดอย่างน่าสงสาร "ไม่กล้าแล้วครับ"

เธอแค่นเสียงฮึดฮัด เหมือนแม่ไก่ที่เย่อหยิ่ง เชิดหน้าอย่างผู้ชนะเดินกลับเข้าห้องน้ำ

พอเธอไปแล้ว ผมถึงกล้าหันกลับไปมอง จ้องมองหยดน้ำบนพื้น กลืนน้ำลายอย่างแห้งผาก

ในใจตั้งปณิธานว่า กลับบ้านต้องออกกำลังกา...