Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 1212

เงยหน้ามอง เหล่งซิน มีรอยยิ้มแห่งความสุขประดับที่มุมปาก เธอหลับตาลง ราวกับจมดิ่งอยู่ในห้วงความทรงจำนั้น

และแล้ว รอยยิ้มค่อยๆ จางหาย ความสุขค่อยๆ เลือนลาง เหล่งซินแสดงความเจ็บปวดเล็กน้อยบนใบหน้าพลางเอ่ยว่า "ไม่มีใครรู้หรอกว่า นั่นเป็นมื้อสุดท้ายที่เรากินด้วยกัน

พอพยุงแม่ขึ้นเตียง ท่านกุมมือฉันไว้แน...