Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 212

วรรณกรรมจีน

น้าสาวเบิกตากว้างมองฉัน แต่ไม่ได้ปฏิเสธ แม้ว่าริมฝีปากของเราเพิ่งสัมผัสกันมา

ในใจของเราทั้งสอง ต่างเป็นคนที่รักที่สุดของกันและกัน จะรังเกียจกันได้อย่างไร ผ่านไปสักพัก ฉันจึงผละริมฝีปากออก น้าสาวทุบอกฉันเบาๆ อย่างเอาใจ "ไอ้บื้อ จะรัดฉันให้หายใจไม่ออกเหรอ"

"น้า" ฉันหัวเราะ แล้วจ้องตาเธอ ...