Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 179

วังฉินมัวเมาดั่งคนเคลิบเคลิ้ม ร่างกายอ่อนระทวยราวกับเป็นดินเหลวที่แผ่อยู่บนเตียง ดวงตางามหลับพริ้ม ริมฝีปากสีชมพูเผยอเล็กน้อย พึมพำเบาๆ ราวกับเสียงนกร้องในฤดูใบไม้ผลิ

เหมือนต้นกล้าที่แห้งเหี่ยวได้รับการชุบชีวิตด้วยสายฝน ใบหน้าเธอเปี่ยมด้วยรอยยิ้มแห่งความสุขสม ผมหยิบผ้าขนหนูขึ้นมา ค่อยๆ ซับเหงื่อที่...