Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 1178

จากนวนิยายจีน

ยางเชาทันใดนั้นก็รู้สึกภาคภูมิใจในตัวเอง ชี้นิ้วไปที่หวั่นจื้อเลี่ยงพลางพูดว่า "ไอ้หนู หวังว่าอีกเดี๋ยวแกคงไม่ร้องไห้อ้อนวอนให้ฉันปล่อยไปนะ"

หวั่นจื้อเลี่ยงยังคงนั่งอย่างสงบนิ่ง มองยางเชา ราวกับกำลังมองคนโง่คนหนึ่ง

เฉิงอวิ้น หลินเวยเวย และซ่งรุ่ย สามคนที่รู้จักตัวตนของหวั่นจื้อเลี่ย...