สาวสวยแห่งชนบท

บทที่ 1

เจ้าตงต้อนฝูงแกะกลับบ้านเร็วกว่าปกติ

แต่พอเดินมาถึงหน้าประตูบ้านของพี่สะใภ้เฉินเจี้ยวหมิง เขาก็ได้ยินเสียงครางอย่างเคลิบเคลิ้มลอดออกมาจากในบ้าน

"อื้อๆ~ อ๊ะ อืมมม..."

เสียงเคลิบเคลิ้มนั้นทำให้เจ้าตงโกรธจนแทบระเบิด

กลางวันแสกๆ พี่สะใภ้กำลังทำอะไรอยู่กันแน่

พอเดินไปถึงหน้าหน้าต่าง เขาก็เห็นภาพที่ทำให้เลือดในกายพลุ่งพล่าน—

เห็นเฉินเจี้ยวหมิงพับชายกระโปรงขึ้น เผยให้เห็นขาเรียวสวยทั้งสองข้าง แยกขาออกกว้าง หันตรงไปทางหน้าต่าง แตงกวาเรียวยาวอันหนึ่งตั้งตรงอยู่ตรงนั้น

เฉินเจี้ยวหมิงมีสายตาเลื่อนลอย ใบหน้าแดงก่ำ ปากส่งเสียงครางไม่หยุด

ดูเหมือนว่าเธอจะยังไม่พอใจกับสถานการณ์

มือขาวที่กำลังจับแตงกวาอยู่นั้น จู่ๆ ก็เร่งความเร็วขึ้น มือไม่หยุด จังหวะยิ่งแรงขึ้น เสียงก็ค่อยๆ ดังขึ้น: "เร็วอีก เร็วอีก..."

ภาพนี้ทำให้เจ้าตงตกตะลึง

เขาคิดว่าพี่สะใภ้กำลังแอบมีชู้... แต่ไม่คิดว่าเธอจะกำลังทำเรื่องแบบนี้!

ภาพเช่นนี้ สำหรับชายหนุ่มที่ยังไม่เคยผ่านเรื่องราวทางเพศ แต่เลือดกำลังเดือดพล่าน มันคือการยั่วยวนที่ใหญ่หลวง

ตอนนี้ เขาอยากจะกลายเป็นแตงกวานั้นเหลือเกิน แล้วใช้แรงทั้งหมดที่มี

อยากจะสัมผัสความสุขสมนั้นเหลือเกิน!

"กลืน!"

เจ้าตงกลืนน้ำลายเสียงดัง ดวงตาเร่าร้อนจ้องผ่านกระจกมองภาพอันเร้าอารมณ์บนเตียง ลมหายใจเริ่มกระชั้นขึ้นเรื่อยๆ

ไม่คิดว่าพี่สะใภ้จะเล่นแบบนี้ตอนกลางวันแสกๆ...

"ฮึบๆๆ"

เสียงหายใจหนักๆ ทำให้เฉินเจี้ยวหมิงหยุดการเคลื่อนไหวโดยอัตโนมัติ

เธอพยุงร่างที่อ่อนระทวยลุกขึ้นนั่ง และบังเอิญสบตากับสายตาเร่าร้อนของเจ้าตงที่อยู่นอกหน้าต่างพอดี

"กรี๊ด! ใครน่ะ!"

"พี่สะใภ้ ผมเองครับ ผมมาส่งลูกพลับให้พี่"

ผ่านกระจก เจ้าตงรีบพูดปลอบ

นึกถึงแตงกวาเรียวยาวนั้น กลัวว่าพี่สะใภ้จะตกใจจนหนีบมันขาด

เป็นคนคุ้นเคย ยังเป็นน้องชายของสามีเธอด้วย

เฉินเจี้ยวหมิงตกใจจนแทบขาดสติ รีบหุบขาเข้าหากัน มือเท้าพันกันรีบดึงกระโปรงลงมา ใบหน้าทั้งตื่นทั้งเขิน:

"ตงน้อย เธอ... เธอ... เข้ามาในบริเวณบ้านทำไมไม่เคาะประตูล่ะ"

เจ้าตงถูกถามจนพูดไม่ออก นึกถึงความคิดตอนที่เข้ามาในบริเวณบ้าน ตอนนี้รู้สึกละอายใจยิ่งนัก

ทั้งหมดเป็นความผิดของเขาเอง!

ไม่ควรจะคิดเรื่องของพี่สะใภ้ไปในทางนั้น...

บรรยากาศเงียบงันชั่วขณะ

เฉินเจี้ยวหมิงสงบสติอารมณ์ นึกถึงตอนที่สามีเธอเสียไป คนทั้งหมู่บ้านด่าว่าเธอเป็นเมียกาลกิณี ว่าเธอนำโชคร้าย แต่เจ้าตงกลับปกป้องเธอตลอด

และในชีวิตประจำวัน เธอก็ต้องพึ่งพาเขาช่วยเหลือ ไม่อย่างนั้นตัวเธอที่เป็นแม่ม่าย คงไม่รู้จะใช้ชีวิตอย่างไร

เฉินเจี้ยวหมิงไม่อยากตำหนิเขา "ข้างนอกร้อนจะตาย เข้ามาข้างใน... มาเย็นๆ หน่อยสิ"

"พี่สะใภ้ ผมขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ เมื่อกี้ผมไม่รู้..." เจ้าตงเกาหัวแกรกๆ รีบขอโทษ แล้วโบกของในมือ "ผมวางลูกพลับไว้แล้วจะไปเลยครับ"

พูดพลางเขาก็ผลักประตูเข้าไป สายตาชำเลืองมองไปทางเตียงเป็นระยะ

เฉินเจี้ยวหมิงยังมีของอยู่ข้างใน ไม่สะดวกจะขยับตัว