Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 17

น้ำตาแห่งความคับแค้นและความสิ้นหวังไหลพรั่งพรูออกมา มองไปที่เจ๊เจ็ดกับซิ่วเหลียนแล้วร้องไห้ไม่หยุด

"มันไม่ได้เป็นอย่างนั้นแน่ๆ ท่านผู้ใหญ่บ้าน ดูลูกหลานฉันสิ เขาถูกใส่ร้ายนะ ถ้าไม่ถูกใส่ร้าย เขาคงไม่ร้องไห้หรอก ให้เขาได้พูดบ้างได้ไหม? ซิ่วเหลียน เธอก็พูดอะไรบ้างสิ! เขาเป็นลุงเพียงคนเดียวของเธอนะ"

...