Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 725

ในใจฉันร้อนรนขึ้นมาจริงๆ ตอนนี้ฉันเอาแต่คิดถึงตัวเอง แต่กลับให้ความสนใจลุงหม่าน้อยลงทุกที

ลุงหม่าเพียงแค่ยิ้มให้ฉัน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงไม่ใส่ใจว่า "ไม่เป็นไรหรอก คนแก่แล้วขาไม่ค่อยดี ต่อไปคงเป็นภาระให้พวกเธอแล้วล่ะ วันนี้ออกไปเดินเล่นสักพัก ตอนซื้อกับข้าวกลับมา ขาที่บาดเจ็บนี่เหยียบบันไดไม่มั่น เลย...