Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 1103

ผมเจ็บจนต้องรีบขอร้องให้ภรรยาเบามือลงหน่อย

เมื่อเห็นว่าผมยอมสงบปากสงบคำไม่พูดเหลวไหลอีกต่อไป ภรรยาจึงค่อยถ่มน้ำลายด้วยความเขินอาย แล้วค่อยๆ ผ่อนแรงลง แต่เธอก็ไม่ได้ปล่อยมือ ยังคงกำอย่างนุ่มนวล ทั้งยังขยับขึ้นลงเล็กน้อย ราวกับเป็นการชดเชยให้กับผม

ท่ามกลางความรู้สึกหอมหวานสบายนั้น ผมได้ยินเสียงอ่อ...