คำขอของน้าสาว

บทที่ 333

"อื้อ..." เสี่ยวเหยายู่ในใจก็รู้สึกหวั่นไหวอยู่แล้ว เมื่อถูกหลิวฉางเฟิงสัมผัสเช่นนี้ จึงเปล่งเสียงครางออกมาอย่างเบาๆ ทว่า สิ่งที่ทำให้เสี่ยวเหยารู้สึกละอายใจคือในช่วงเวลาสั้นๆ เมื่อครู่นี้ เธอกลับนึกถึงหลิวจุ้นกัง ใบหน้าหล่อเหลานั้นผุดขึ้นมาในความคิด เสี่ยวเหยานึกถึงใบหน้าอันหล่อเหลาของหลิวจุ้นกัง จ...