คำขอของน้าสาว

บทที่ 2

ทันใดนั้น เสียงร้องของน้องสะใภ้ก็หยุดลงกะทันหัน หลิวจุ่นกังมองเข้าไปในห้อง มือข้างหนึ่งของน้องสะใภ้ถอนออกมาจากถ้ำน้ำผึ้งแล้ว น้ำใสวาววับค่อยๆ ไหลออกมาจากถ้ำน้ำผึ้ง ภายใต้แสงจันทร์ ดูเปล่งประกายและชวนหลงใหล น้องสะใภ้หายใจหอบอยู่ในห้อง

ในตอนนั้น น้องสะใภ้ลุกขึ้นนั่งบนเตียง คลุมตัวด้วยผ้าห่มผืนหนึ่ง ดูเหมือนกำลังจะลงจากเตียง ใบหน้าเล็กๆ ของเธอแดงระเรื่อ ราวกับแอปเปิ้ลที่สุกงอม หลิวจุ่นกังพลันได้สติ ตอนนี้เขากำลังยืนอยู่หน้าประตูห้องน้องสะใภ้ ถ้าน้องสะใภ้รู้ว่าเขาแอบมองเธอทำเรื่องแบบนั้นอยู่หน้าประตู

เขาจะเชิดหน้าต่อหน้าน้องสะใภ้ได้อย่างไร สามีเธอเสียไปไม่ถึงปี แล้วพี่ชายของสามีกลับมาแอบดูอยู่หน้าประตูทุกคืน หลิวจุ่นกังไม่กล้าคิดต่อ ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไป... คิดถึงตรงนี้ เขารีบย่องออกไปอย่างเงียบๆ ตอนนั้นเขารู้สึกว่าตัวเองเบาและคล่องตัวราวกับนกนางแอ่น

หลังจากวิ่งออกมา หลิวจุ่นกังไม่ได้กลับห้องทันที แต่ไปซ่อนตัวอยู่ที่ลานหลังบ้าน เพราะเขาคาดว่าน้องสะใภ้คงกำลังจะไปเข้าห้องน้ำ รอให้เธอเข้าห้องน้ำเสร็จแล้วค่อยเคลื่อนไหวดีกว่า จางเสี่ยวเหยาเปิดประตูห้อง ห่มผ้าห่มเดินมาที่ลานบ้าน สายลมยามค่ำคืนเย็นสบาย แม้จะห่มผ้าห่มแต่ก็ยังรู้สึกเย็นเล็กน้อย จางเสี่ยวเหยาดึงผ้าห่มบนตัวให้กระชับขึ้น ถ้าเป็นหวัดขึ้นมาคงไม่ดีแน่

หลิวจุ่นกังมองน้องสะใภ้ที่ห่มผ้าห่ม ร่างกายยังสั่นเล็กน้อย เขาอยากจะพุ่งเข้าไปกอดเธอไว้แนบอก ใช้ความอบอุ่นจากร่างกายของเขาให้ความอบอุ่นแก่ร่างอวบอิ่มของน้องสะใภ้ แต่เขาลังเล เขาไม่กล้า เขากลัวว่าถ้าทำให้น้องสะใภ้ตกใจ หากเธอโกรธจนกลับบ้านเกิดไปเลย ไม่กลับมาอีก เขาจะทำอย่างไร อย่างนั้นก็จะไม่ได้เห็นน้องสะใภ้อีกแล้ว

จางเสี่ยวเหยามองไปที่ห้องของหลิวจุ่นกัง กัดฟันแล้วเดินเร็วๆ ไปที่นั่น หลิวจุ่นกังที่ซ่อนตัวอยู่ในลานบ้านรู้สึกสงสัย น้องสะใภ้เป็นอะไร ไม่ใช่ไปเข้าห้องน้ำหรอกหรือ จนกระทั่งน้องสะใภ้เดินมาที่หน้าประตูห้องของเขา หัวใจของหลิวจุ่นกังเริ่มเต้นระรัวขึ้นมา น้องสะใภ้ หรือว่าเธอเพิ่งพบว่าเขาแอบดูเธออยู่หน้าประตู และมาเอาเรื่องเขา? ไม่น่าเป็นไปได้ หลิวจุ่นกังถามตัวเอง ตอนที่เขาจากมา เขาไม่ได้ทำเสียงเลยแม้แต่น้อย แล้วทำไมถึง...

ตอนนี้หัวใจของจางเสี่ยวเหยาก็เต้นรัวเช่นกัน หลิวเม่งจากไปเกือบหนึ่งปีแล้ว ทุกคืนวันตลอดหลายร้อยวันนี้ สำหรับเธอแล้วล้วนเป็นความทรมาน เธอไม่ใช่เด็กสาวที่ไม่เคยลิ้มรสเรื่องนั้น แต่เมื่อเคยมีประสบการณ์แล้ว ความปรารถนาก็ยิ่งรุนแรงขึ้น แม้ว่าในช่วงครึ่งปีที่ผ่านมา จะมีคนแนะนำหนุ่มๆ มาให้ ซึ่งในนั้นก็มีคนหน้าตาดีไม่น้อย แม้กระทั่งบางคนที่เธอเคยรู้สึกดีด้วย แต่... จางเสี่ยวเหยารู้ว่า หัวใจของเธอนั้นผูกติดอยู่กับพี่ชายของสามีเธอมานานแล้ว

บุคลิกพิเศษแบบคนที่เคยไปเรียนนอกบ้าน ตั้งแต่ครั้งแรกที่จางเสี่ยวเหยาเห็นพี่เขยคนนี้ เธอก็ตกหลุมรักเขาอย่างลึกซึ้ง ทุกอิริยาบถของเขาทำให้จางเสี่ยวเหยาหลงใหล เพียงแต่ทุกครั้ง เขามักอยู่บ้านแค่ไม่กี่วัน ทำให้จางเสี่ยวเหยารู้สึกผิดหวังเล็กๆ ทุกครั้ง แต่ในช่วงหลายเดือนนี้ หลิวจุ่นกังกลับอยู่บ้านตลอด ไม่ได้ออกไปไหน ทำให้หัวใจที่เงียบสงบของจางเสี่ยวเหยาเริ่มกระสับกระส่ายอีกครั้ง เพราะชายที่เธอคิดถึงทั้งวันทั้งคืนอยู่ข้างกาย และยังอยู่ในบ้านหลังเดียวกัน

เพียงแต่... ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาทำให้จางเสี่ยวเหยารู้สึกลำบากใจมาก จางเสี่ยวเหยาไม่ใช่คนเจ้าชู้ เธอค่อนข้างอนุรักษ์นิยม เพียงแต่ในช่วงหลายวันนี้ จางเสี่ยวเหยาพยายามส่งสัญญาณให้พี่เขยคนนั้นอยู่เรื่อยๆ เช่น เวลาอยู่บ้านเธอมักสวมเสื้อผ้าหลวมๆ และบางครั้งต่อหน้าเขา เธอจะแกล้งเผยให้เห็นบางส่วนโดยตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ เธอสังเกตเห็นว่าพี่เขยคนนั้นมักจะแอบมองมาทางเธอ และส่วนล่างของเขามักจะตื่นตัวขึ้น

ประตูห้องของเธอช่วงหลายวันนี้แทบไม่เคยปิด ทุกครั้งจะเปิดทิ้งไว้เล็กน้อย แต่ทุกครั้งก็ทำให้จางเสี่ยวเหยาผิดหวัง คืนนี้ เธอเลียนแบบผู้หญิงในทีวี ลองใช้นิ้วมือแก้ปัญหา จินตนาการว่านิ้วมือเป็นแท่งยักษ์อันแข็งแกร่งของพี่เขย แต่ผลลัพธ์คือ เรื่องแบบนั้นจะใช้แค่นิ้วมือแก้ปัญหาได้อย่างไร จางเสี่ยวเหยาไม่เพียงแก้ปัญหาไม่ได้ แต่ไฟในใจกลับลุกโชนยิ่งขึ้น

ด้วยแรงกระตุ้นนั้น จางเสี่ยวเหยาเดินมาที่ประตูห้องหลิวจุ่นกัง แต่เมื่อมาถึงหน้าประตู จางเสี่ยวเหยาก็ลังเลอีกครั้ง เพราะเธอกลัวว่าถ้าเข้าไปโดยไม่คิด พี่เขยคนนั้นจะมองเธออย่างไร เขาจะคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงไม่ดีหรือเปล่า และต่อไปจะอยู่ในบ้านนี้ได้อย่างไร แต่พอนึกถึงบุคลิกที่เป็นผู้ใหญ่ของหลิวจุ่นกัง ใบหน้าที่มองเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ รวมถึงสิ่งที่แข็งแกร่งที่เธอบังเอิญเห็น... คิดถึงตรงนี้ ร่างกายของจางเสี่ยวเหยาก็ร้อนผ่าวขึ้นมา ถ้ำน้ำผึ้งมีน้ำไหลออกมาอีกครั้ง

จางเสี่ยวเหยาตัดสินใจเด็ดขาด ไม่สนแล้ว เธอเคาะประตูห้องหลิวจุ่นกัง "พี่...พี่กัง คือ...พี่หลับแล้วหรือยัง" จางเสี่ยวเหยารู้สึกได้ว่าเสียงของตัวเองสั่น เธอพยายามสงบใจ แล้วรอการตอบสนองจากในห้อง

แต่เธอไหนเลยจะรู้ว่า ตอนนี้หลิวจุ่นกังไม่ได้อยู่ในห้องเลย แต่ซ่อนตัวอยู่ในลานบ้าน ลานบ้านเงียบสงัด ดังนั้นคำพูดของจางเสี่ยวเหยาเมื่อครู่จึงเข้าหูของหลิวจุ่นกังด้วย น้องสะใภ้มาหาเราดึกๆ แบบนี้ และเพิ่งทำเรื่องแบบนั้นเสร็จ มาหาเราทำไม แต่เมื่อมองเงาด้านหลังของจางเสี่ยวเหยา ส่วนล่างของหลิวจุ่นกังก็แข็งขึ้นอีกครั้ง

จางเสี่ยวเหยาเห็นว่าไม่มีใครตอบในห้อง จึงเคาะประตูอีกครั้ง "พี่กัง พี่...บนเตียงหนาวไหม จะเอาผ้าห่มเพิ่มอีกผืนไหม" แย่แล้ว จางเสี่ยวเหยาไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงพูดข้ออ้างที่แย่มากแบบนี้ออกไป ทั้งๆ ที่ช่วงนี้อากาศกำลังอุ่นขึ้นเรื่อยๆ

น้องสะใภ้...พูดแบบนี้หมายความว่าอะไร หนาวไหม ช่วงนี้อากาศร้อนมากแล้วนะ ดังนั้น... ตอนนี้หลิวจุ่นกังเข้าใจความหมายของน้องสะใภ้แล้ว แต่เดิมเขาก็มีความคิดอยู่แล้ว แต่กลัวว่าน้องสะใภ้จะไม่ยินยอม แต่ตอนนี้น้องสะใภ้เป็นแบบนี้แล้ว ถ้าเขายังซ่อนตัวอยู่ที่นี่ ก็ไม่ใช่คนแล้ว

หลิวจุ่นกังพุ่งตรงไปหาน้องสะใภ้ด้วยความเร็วสูงสุด จางเสี่ยวเหยากำลังสงสัยว่าทำไมไม่มีใครตอบ จากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงผิดปกติจากด้านหลัง มือใหญ่คู่หนึ่งกอดเธอไว้ แท่งยักษ์ที่แข็งและร้อนแท่งหนึ่งดันเข้าที่สะโพกของเธอ

"อ๊ะ..." จางเสี่ยวเหยากัดริมฝีปากของตัวเองแน่น และมือคู่นั้นบนร่างของเธอเริ่มเคลื่อนไหวไปมา ถูกคนแปลกหน้ากอด และยังถูกล่วงเกินแบบนี้ แต่ร่างกายของจางเสี่ยวเหยากลับมีความรู้สึกทั้งปฏิเสธและตอบรับ เธอรู้สึกว่าเปลวไฟในร่างกายรุนแรงขึ้น ข้างล่างชุ่มไปหมดแล้ว

ตัวเอง เป็นผู้หญิงไม่ดีจริงๆ หรือ ถูกคนแปลกหน้าล่วงเกิน แต่ร่างกายกลับมีความรู้สึกเสียวซ่านแบบนี้ รุนแรงขนาดนี้ น้ำตาเอ่อท้นขอบตาของจางเสี่ยวเหยา

พี่เขยคนนั้นจะคิดกับเธออย่างไร ต่อจากนี้ ในบ้านหลังนี้ เธอคงไม่มีหน้าอยู่ต่อไปแล้ว พอนึกถึงร่างอันคุ้นตาของหลิวจุ่นกัง น้ำตาก็ไหลออกมาจากหางตาของจางเสี่ยวเหยาโดยไม่รู้ตัว ร่างกายของเธอช่างไร้ยางอายเสียจริง

ตอนนั้น จางเสี่ยวเหยาไม่รู้ว่ามีแรงมาจากไหน บังคับให้คำพูดหลุดออกมาจากลำคอ: "ช่วย..." เธอเพิ่งจะพูดออกไปหนึ่งคำ ข้างหูก็ได้ยินเสียงที่เธอคิดถึงทั้งวันทั้งคืน: "น้องสะใภ้ ดึกแล้ว เราไปพักกันเถอะ"

เสียงคุ้นเคยนี้ ลมหายใจอุ่นๆ ข้างหูของจางเสี่ยวเหยา แรงที่จางเสี่ยวเหยาพยายามรวบรวมมาก็หมดไปในทันที ทั้งร่างอ่อนยวบเหมือนโคลนเหลว พิงอยู่บนร่างของหลิวจุ่นกัง

ความร้อนจากแท่งยักษ์ที่สัมผัสกับสะโพก ทำให้จางเสี่ยวเหยาเปล่งเสียงครางออกมา: "อืม..." หลิวจุ่นกังได้ยินเสียงตอบรับนี้ รีบอุ้มน้องสะใภ้ขึ้นทันที เตะประตูเปิดอย่างรุนแรง โยนจางเสี่ยวเหยาลงบนเตียง ผ้าห่มที่จางเสี่ยวเหยาคลุมตัวอยู่ก็คลี่ออกบนเตียง เผยให้เห็นร่างกายขาวเนียน นุ่มนวล และอวบอิ่มของจางเสี่ยวเหยาต่อหน้าหลิวจุ่นกังเป็นครั้งแรก