Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 89

พ่อของผมสูบกล้องยาเส้น ดวงตาขุ่นมัวราวกับแก่ลงไปสิบปีในพริบตา

แม่ของผมยิ่งเสียใจจนทั้งคนดูเปลี่ยนไป

ครู่หนึ่งผ่านไป พี่สะใภ้เอ่ยขึ้นว่า "ฉันจะไปหุงข้าวนะคะ"

"ไม่ต้องหรอก เสี่ยวฮุ้ย ไม่มีใครกินลงหรอก" แม่พูดเสียงแหบแห้ง

"แม่คะ คนที่จากไปก็ไปแล้ว เสียใจมากก็ไม่มีประโยชน์ คนที่ยังอยู่ก็ต้องอยู่ต่อไป" พ...