เสน่ห์เมืองใหญ่

บทที่ 444

ยิ้มอย่างฝืนๆ

"อืม ใช่ค่ะ อย่างน้อยก็ใช้ได้สักสองปี"

ผมยิ้มเช่นกัน แต่ก็ฝืนๆ เหมือนกัน

พวกเราออกจากทางเดินตึก แล้วเรียกแท็กซี่ไปร้านอาหาร

พอลงจากรถ เหมยจื่อจูงมือผมเดินไปข้างหน้า เดินไปได้ไม่กี่ก้าว—

"จินสุ่ย?"

เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง

ผมตกใจ เฮ้ย นี่มันไม่ใช่—

ผมหันกลับไปมอง และก็ใช่จ...