Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 2104

มือยังไม่หายปวดเลย หวังเกินเซิงจึงไม่กล้าขัดคำสั่ง ได้แต่ค่อยๆ เดินมาหน้าผมอย่างอิดออด "ขะ...ขอโทษครับ พี่...จาง...จินสุ่ย"

ผมยิ้มแย้มบนใบหน้า ทำท่าใจกว้างว่า "เด็กน้อยเอ๋ย ไม่เรียนสิ่งดีๆ ดันมาหัดขโมยแตงโม ต่อไปอย่าทำแบบนี้อีกนะ อยากกินก็ให้แม่มาขอฉันเอา เราก็รู้จักกันดีอยู่แล้ว ฉันจะเอาเงินเธอทำไ...