เสน่ห์เมืองใหญ่

บทที่ 1379

ผ่านไปเกือบสิบห้านาที ผมถึงได้สติกลับมา ดวงตาขุ่นมัวนิ่งสงบ ไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ ปรากฏบนใบหน้า

เขากวาดตามองไปรอบๆ ราวกับกำลังค้นหาบางสิ่ง ผ่านไปครู่ใหญ่ มุมปากอันชราภาพของผมจึงค่อยๆ แย้มออกเป็นรอยยิ้ม ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงชวนขนลุกว่า

"ฮึ่ม อุณหภูมิในห้องนี้ลดลงถึงศูนย์องศาเสียทีนะ!"

"การแสดงเริ่...