Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 1150

เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า ข้าลูบเสื้อผ้าขาดวิ่นของตัวเองด้วยความหนาวเย็น ดวงตาขุ่นมัวมองออกไปยังแสงจันทร์อันสว่างไสวในราตรี

ในชั่วขณะนั้น เขาพลันรู้สึกว่างเปล่าอย่างประหลาด เดียวดาย หนาวเหน็บ มือเหี่ยวย่นไม่อาจห้ามใจจากการลูบไล้ต้นขาอ่อนนุ่มของเด็กสาว

เวลาผ่านไปราวธูปหนึ่งดอก เสี่ยวเต้าค่อยๆ ลุกขึ้...