Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 338

ผมยิ้มกว้าง "ทำงานมาเป็นสิบปี แค่นี้จะเป็นอะไรไปล่ะ"

เหมยจื่อเปิดประตู พวกเราเดินเข้าไปข้างใน

จากนั้น เธอก็ปล่อยมือฉัน

ผมเอียงตัวนิดหน่อย เห็นว่าเธอกำลังจะปิดประตู แต่ไอ้เวยเกอนั่นกลับยื่นมือมากั้นประตูไว้ ไม่ยอมให้เธอปิด

เหมยจื่อดูร้อนรน แต่ก็ไม่กล้าส่งเสียง

แรงของเธอสู้ไอ้เวยเกอไม่ได้ สุดท้าย...