Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 1930

ในที่สุดก็มาถึงแล้ว รือเมิ่งดีใจจนแทบบ้า แต่เมื่อมองไปรอบๆ ก็เห็นแต่ป่าทึบที่มืดจนยกมือขึ้นมาแล้วแทบมองไม่เห็นนิ้วมือตัวเอง จะไปตามหาท่านจูเสวียนที่ไหนกันล่ะ?

เธอเดินไปที่ริมสระน้ำแล้วหยุดลง ดูเวลาก็พบว่าเป็นเวลาเที่ยงคืนครึ่งแล้ว เธอเดินมาเกือบชั่วโมงกว่า และตอนนี้ก็ถึงยามจื่อแล้ว ท่านจูเสวียนน่าจ...