ชีวิตที่ไร้ขีดจำกัด

บทที่ 1

ทรงกรานต์ - ตอนที่ 1

จ้าวเชี่ยนเป็นสาวจากในเมือง ครั้งแรกที่ผมได้เห็นเธอคือในงานแต่งงานของเธอกับลุงของผม

เธอสวมชุดแต่งงานลูกไม้สีขาวบริสุทธิ์ ผิวขาวนวลผุดขึ้นมาให้เห็นเป็นระยะผ่านลวดลายตาข่ายของชุด ขาสวยเรียวยาวตรง ทำให้พวกเราหนุ่มบ้านนอกอย่างผมน้ำลายไหลยืดเลยทีเดียว

ปีนั้นผมอายุสิบเจ็ด แต่ในใจกลับมีความคิดแรงกล้าว่า ถ้าวันหนึ่งผมได้แต่งงานกับผู้หญิงที่สวยเหมือนจ้าวเชี่ยน ผมจะทะนุถนอมเธอสุดหัวใจ

ปีนี้บ้านผมกำลังสร้างบ้านใหม่ ไม่มีที่อยู่ พ่อแม่สงสารผม เลยให้ผมไปอาศัยอยู่ที่บ้านของจ้าวเชี่ยน

วันแรกที่ย้ายเข้าไปอยู่ พอได้เห็นจ้าวเชี่ยน เลือดในตัวผมเหมือนถูกจุดไฟ เดือดพล่านขึ้นมาทันที

เธอใส่เสื้อสายเดี่ยว ปกปิดส่วนที่ไม่ควรเห็นแบบพอให้เดาได้ แต่ขาขาวเรียวเผยให้เห็นจนถึงโคนขา ภาพตรงหน้าช่างเร้าอารมณ์ ทำให้ผมเกิดความรู้สึกสั่นไหวขึ้นมาในทันที

ตอนนั้น ลุงที่พาผมมาก็เตะผมทีหนึ่ง "ไอ้หนุ่ม ขนยังไม่ทันขึ้นเต็มตัว คิดอะไรอยู่น่ะ? นั่นป้าของแกนะ!"

ผมงงๆ ไม่รู้จะทำยังไง ได้แต่เกาหัวแล้วทักทาย "สวัสดีครับ ป้าสะใภ้"

จ้าวเชี่ยนเหลือบมองผมอย่างเฉยชาแล้วเดินกลับเข้าห้อง ดูเหมือนเธอจะไม่ค่อยชอบผมสักเท่าไหร่

วันต่อๆ มา สิ่งที่ผมตั้งตารอที่สุดคือการกลับมาบ้านหลังเลิกงาน เพราะจ้าวเชี่ยนมักแต่งตัวค่อนข้างโป๊ นอนเล่นมือถืออยู่บนโซฟา และผมก็จะได้แอบมองเธอสักพักหนึ่ง

วันนี้ก็เหมือนทุกวัน เมื่อกลับถึงบ้าน ผมเห็นจ้าวเชี่ยนนอนอยู่บนโซฟาด้วยใบหน้าโกรธเกรี้ยว หายใจแรงจนทรวงอกอวบอิ่มของเธอกระเพื่อมขึ้นลง... เหมือนคลื่นทะเลที่ซัดเข้าหาฝั่งไม่หยุด

เห็นเธอในสภาพแบบนั้น ผมถึงกับตาค้าง... ถ้าได้สัมผัสสักครั้ง คงจะฟินสุดๆ เลยทีเดียว

แม้ว่าผมจะได้อิ่มหนำสายตา แต่ในใจก็ยังรู้สึกกลัวอยู่บ้าง ป้าสะใภ้ไม่ชอบผมอยู่แล้ว เผลอๆ อาจจะระบายอารมณ์ใส่ผมก็ได้ กลับห้องดีกว่า

แต่ตอนที่ผมกำลังจะกลับห้อง จู่ๆ ก็มีเสียงปาของดังขึ้น

"แปะ!"

ผมหันไปมอง เห็นจ้าวเชี่ยนลุกขึ้นจากโซฟาด้วยความโกรธ ปาโทรศัพท์มือถือออกไป แล้วตะโกนด้วยความโมโห "หลี่กัง! ถ้าแกมีฝีมือจริง ก็อย่ากลับมาบ้านนี้อีกเลย!"

จากนั้นเธอก็ทรุดตัวลงนั่งยองๆ กอดเข่า สะอื้นไห้อย่างขมขื่น

ผมไม่รู้จะทำยังไงดี ฟังจากสถานการณ์แล้ว ดูเหมือนลุงกับป้าสะใภ้จะทะเลาะกัน?

เห็นจ้าวเชี่ยนเศร้าแบบนั้น ใจผมก็พลอยปวดหนึบไปด้วย ผมเดินเข้าไปหาเธอโดยไม่รู้ตัว แล้วถาม "ป้าสะใภ้ครับ เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?"

จ้าวเชี่ยนเช็ดน้ำตา เงยหน้าขึ้นมองผม แล้วพูดเสียงเย็นชา "ไม่มีอะไร"

แต่ผมกลับใจเต้นรัวไม่เป็นส่ำ

จากมุมที่ผมยืนอยู่ ผมสามารถมองเห็นเรือนร่างของจ้าวเชี่ยนได้อย่างชัดเจน!

จ้าวเชี่ยนไม่ได้ใส่อะไรข้างใน!

ตายแล้ว แค่เห็นไกลๆ ก็รู้สึกว่าร่างกายทนไม่ไหวแล้ว แต่นี่ระยะใกล้ขนาดนี้... ผมทนไม่ไหวจริงๆ!

โตป่านนี้ ผมยังไม่เคยเห็นร่างกายผู้หญิงเลยนะ!

ตาผมจ้องมองผิวขาวนวลของเธออย่างไม่อยากละสายตาแม้แต่วินาทีเดียว

ในใจผุดความคิดบ้าบิ่นขึ้นมา อยากจะกอดจ้าวเชี่ยน ปลอบโยนเธอให้ดี...

"หลี่ต้าจู้! นายกำลังมองอะไรอยู่น่ะ!"

ขณะที่ผมกำลังคิดฟุ้งซ่าน ป้าสะใภ้จ้าวเชี่ยนก็ตวาดใส่ผมเสียงดัง