สำนักข่าวสุดเซ็กซี่

บทที่ 1

คืนฤดูร้อนในเมืองเจียงเฉิง

คืนฤดูร้อนในเมืองเจียงเฉิง อบอ้าวชื้นแฉะ บรรยากาศรอบข้างชวนให้รู้สึกกระอักกระอ่วนใจ

หลานเยว่ดื่มมากไปหน่อย พอเข้าประตูมาก็ทิ้งตัวลงบนโซฟา หลับตา มือยกขึ้นกุมหน้าผาก สีหน้าดูทรมานมาก

ผมเองก็ดื่มไปไม่น้อย พยายามรักษาสติสัมปชัญญะไว้ รินน้ำแก้วหนึ่งวางลงบนโต๊ะกาแฟตรงหน้าเธอ "หัวหน้าหลาน ดื่มน้ำสักหน่อยเพื่อแก้เมาครับ"

พูดไปพลางสำรวจรอบๆ ไปพลาง บ้านของหลานเยว่ตกแต่งเรียบง่ายแต่ดูมีระดับ มุมห้องมีชั้นวางดอกไม้ที่มีกล้วยไม้เขียวขจีวางอยู่หนึ่งกระถาง สะท้อนรสนิยมและการอบรมของเจ้าของบ้านได้เป็นอย่างดี

คืนที่ชวนให้รู้สึกกระอักกระอ่วน อยู่ตามลำพังกับเทพธิดาในดวงใจที่ดูเหมือนจะสูงเกินเอื้อม ใจผมเต็มไปด้วยความสับสนและความรู้สึกเลื่อนลอย

หลานเยว่ลืมตาขึ้นหยิบแก้วน้ำ สายตาประหลาดๆ มองผมแวบหนึ่ง

ผมถูกสายตาของหลานเยว่ทำเอาใจเต้นรัว เลือดในกายสูบฉีดเร็วขึ้น

หลานเยว่ไม่พูดอะไร หลุบตาลงดื่มน้ำ ร่างกายสั่นเล็กน้อย

จู่ๆ ผมก็รู้สึกน้อยใจตัวเอง รู้สึกว่าตัวเองช่างต่ำต้อยนักเมื่ออยู่ต่อหน้าเจ้านายสาวที่งดงามและสูงส่ง

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ผมกดความรู้สึกวุ่นวายและแรงกระตุ้นในใจไว้ "หัวหน้าหลาน คุณพักผ่อนเถอะครับ"

หลานเยว่ยังคงไม่พูดอะไร สายตาจ้องมองพื้นตรงๆ จากนั้นก็ลุกขึ้นยืน ร่างโงนเงนไปมา แล้วเดินไปทางห้องนอน

ผมหันหลังกำลังจะจากไป ได้ยินเสียง "ตุ้บ" ดังมาจากด้านหลัง พอหันไปมอง หลานเยว่ล้มลงบนพื้นเสียแล้ว

ผมรีบพยุงหลานเยว่ให้นั่งลงบนโซฟา ตัวเองก็ถือโอกาสนั่งลงข้างๆ เธอ

ครู่หนึ่งผ่านไป หลานเยว่เอามือทั้งสองปิดหน้า ก้มหน้าลง ร่างกายเริ่มสั่น เสียงสะอื้นไร้เสียงดังออกมา

หลานเยว่ร้องไห้ ร้องไห้อย่างเจ็บปวด ราวกับในใจซ่อนความทุกข์มหาศาลเอาไว้

ผมตกใจ เทพีวีนัสของผม เจ้านายสาวสวยของผม ทำไมถึงร้องไห้ขึ้นมาอย่างกะทันหัน ดูแล้วช่างทำให้ใจหาย

ผมไม่รู้จะปลอบหลานเยว่อย่างไร ได้แต่เอามือตบบ่าเธอเบาๆ

หลานเยว่ดูเหมือนจะยังไม่สร่างเมา จู่ๆ ก็ซบลงบนขาผม ยังคงสะอื้นกลั้นไว้ ไหล่สั่นอย่างรุนแรง

ทันใดนั้น เลือดในร่างกายผมก็พลุ่งพล่าน ทำให้ตัวสั่นไปทั้งร่าง มือที่ตบบ่าหลานเยว่กลายเป็นการลูบไล้โดยไม่รู้ตัว

เสียงสะอื้นของหลานเยว่ฟังแล้วปวดใจยิ่งนัก

ความรู้สึกที่ยับยั้งไม่ได้ถาโถมเข้ามา ผมรวบรวมความกล้า จู่ๆ ก็โอบกอดร่างของหลานเยว่ ยกใบหน้าเธอขึ้น แล้วจูบริมฝีปากอันเย้ายวนและร้อนแรงของเธอ...

หลานเยว่ดูเหมือนจะยังอยู่ในภวังค์มึนเมา ไม่ได้ลืมตาขึ้น ปล่อยให้ผมทำตามใจ

สมองผมว่างเปล่า มืดมน ทั้งจูบทั้งลูบคลำไปทั่ว วุ่นวายอยู่พักใหญ่ ก็อุ้มหลานเยว่เข้าห้องนอน หลานเยว่ไม่ได้ขัดขืนหรือปฏิเสธ แขนข้างหนึ่งเกี่ยวคอผมไว้ ซึ่งแน่นอนว่ายิ่งเป็นการกระตุ้นผม

ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว มาอย่างกะทันหัน แต่ก็ดูเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา

คืนที่ชวนให้รู้สึกกระอักกระอ่วน คนที่มึนเมา จิตใจที่สับสน

บนเตียงนุ่มกว้างของหลานเยว่ สัญชาตญาณทำให้ผมปล่อยตัวไปอย่างไร้การควบคุม แต่ผมกลับรู้สึกเก้อเขิน

ผมไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับเรื่องชายหญิง ผมไม่เคยมีประสบการณ์เรื่องชายหญิงมาก่อน

ในขณะที่ผมกำลังงุ่มง่ามไม่รู้จะทำอย่างไร ราวกับว่าทุกอย่างเป็นการจัดเตรียมของเทพแห่งโชคชะตา ครั้งแรกของผมไม่ได้มอบให้กับผิงเอ๋อร์ เพื่อนวัยเด็ก แต่กลับเป็นเจ้านายสาวสวยที่เพิ่งรู้จักกันไม่ถึงสัปดาห์อย่างหลานเยว่

คืนนั้น เปิดหน้าใหม่ในชีวิตของผม บนร่างของผู้หญิงที่แก่กว่าผม 10 ปีคนนี้ ผมเปลี่ยนจากหนุ่มเซ่อๆ กลายเป็นผู้ชายเต็มตัว

คืนนั้น ได้ลิ้มรสความสดใหม่และความตื่นเต้นของผู้หญิงเป็นครั้งแรก ทำให้ผมตื่นเต้นอย่างที่สุด ในที่สุดผมก็รู้ว่า ที่แท้ในโลกนี้มีเรื่องวิเศษเหลือเกินเช่นนี้ กระทั่งฟ้าเริ่มสาง ผมถึงได้ล้มตัวลงข้างหลานเยว่ หลับใหลไป

ผมหลับสนิท แม้แต่ความฝันก็ไม่มี

พอตื่นขึ้นมา ข้างกายไม่มีหลานเยว่แล้ว ม่านที่ปิดสนิทมีแสงสว่างลอดผ่านเข้ามาเล็กน้อย ฟ้าสว่างแล้ว

ผมลุกขึ้นนั่งอย่างตกใจ หลานเยว่ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว นั่งอยู่บนเก้าอี้เดี่ยวข้างเตียง สายตาสงบนิ่ง กำลังมองภาพที่หัวเตียงอย่างใจลอย สีหน้าดูเหม่อลอย

มองสายตาอันเยือกเย็นของหลานเยว่ มองผ้าปูที่นอนที่ยับยู่ยี่ ผมเข้าใจว่าเมื่อคืนตัวเองและหลานเยว่เกิดอะไรขึ้น

จู่ๆ ก็นึกถึงสถานะของตัวเอง จู่ๆ ก็รู้สึกอึดอัดและเก้อเขิน ผมรีบใส่เสื้อผ้าลุกจากเตียง

ในระหว่างนั้น หลานเยว่ยังคงเงียบ มองผมด้วยสายตาครุ่นคิด

ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ผมยืนอย่างไม่สบายใจต่อหน้าหลานเยว่ เหมือนเด็กที่ทำผิด

ครู่ใหญ่ หลานเยว่ก็พูดขึ้น "นี่เป็นครั้งแรกของคุณใช่ไหม"

ผมพยักหน้าอย่างอับอาย หน้าแดงก่ำ

หลานเยว่เงียบไปอีก ผมแอบมองเธอแวบหนึ่ง สะดุ้ง หลานเยว่มีสีหน้าละอายใจและไม่สบายใจ

ผมรู้สึกงุนงงชั่วขณะ แล้วก็ได้ยินเสียงถอนหายใจของหลานเยว่ "ขอโทษนะ..."

ผมตกใจ เงยหน้ามองหลานเยว่ ในดวงตาของเธอมีความไม่สบายใจและละอายใจเข้มข้นยิ่งขึ้น

"เจียงเฟิง ขอโทษนะ ฉันไม่รู้ว่าคุณเป็น..." หลานเยว่พูดเบาๆ

ผมมองหลานเยว่อย่างงงๆ มองผู้หญิงที่งดงามคนนี้ มองเจ้านายสาวสวยที่เขียนบทอันสดใสในชีวิตอันไร้เดียงสาของผม ในสมองผมมีภาพเหตุการณ์อันร้อนแรงเมื่อคืนแล่นผ่านไปมา...

ผมอดไม่ได้ที่จะรู้สึกปั่นป่วนในอก มีความรู้สึกพลุ่งพล่านในใจ อย่างห้ามไม่อยู่ผมร้องออกมา "พี่เยว่!"

พร้อมกับเรียกออกไปเช่นนั้น ในใจผมมีความรู้สึกอ่อนโยนนับหมื่น เต็มไปด้วยความหลงใหลและผูกพันกับหลานเยว่อย่างไม่มีที่สิ้นสุด

ในขณะนั้น ผมลืมไปว่าเธอคือเจ้านายสาวสวยที่สูงส่งของผมในยามปกติ ในขณะนั้น ผมไม่ได้นึกถึงผิงเอ๋อร์ ในขณะนั้น ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้ชายคนหนึ่ง

หลานเยว่ขมวดคิ้วเล็กน้อย สายตาอ่อนโยนมองผม เม้มริมฝีปาก พูดเบาๆ "เจียงเฟิง อย่าคิดมาก เมื่อคืนเราต่างก็ดื่มมากไป คุณกลับไปเถอะ"

ฟังคำพูดของหลานเยว่ มองสายตาของเธอ ใจผมพลันรู้สึกเจ็บปวด

"พี่เยว่ ผม..." ผมเพิ่งจะอ้าปาก หลานเยว่ก็ชูนิ้วชี้ขึ้นแตะริมฝีปาก แล้วส่ายหน้าเบาๆ

ผมมองหลานเยว่อย่างงงๆ ใจยังคงเจ็บปวด จู่ๆ ก็อยากจะบอกเธอว่า "ผมรักคุณ"

แล้วก็รู้สึกถึงความไร้เหตุผลของตัวเอง ในโลกนี้จะมีความรักที่มาเร็วขนาดนี้ได้อย่างไร

แต่ผมก็ไม่สามารถห้ามความคิดในใจตัวเองได้ อยู่กับผิงเอ๋อร์มาตั้งนาน ผมกลับไม่เคยมีความรู้สึกรุนแรงเช่นนี้ ไม่เคยมีความรู้สึกลึกซึ้งเช่นนี้มาก่อน

นี่เป็นความรักจริงๆ หรือ?

ความรักของผู้ชายมาเร็วได้ขนาดนี้จริงๆ หรือ?

สมองผมสับสน เห็นในสายตาของหลานเยว่มีความเด็ดขาดที่ไม่อาจโต้แย้งได้ แม้ในใจจะไม่ยอมรับ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร พร้อมกับความไม่รู้และความสับสนต่ออนาคต ก้มหน้าเดินออกจากบ้านของหลานเยว่อย่างว่าง่าย

พอออกมาแล้ว ผมก็นึกถึงปัญหาหนึ่งขึ้นมา ในบ้านของหลานเยว่ไม่มีผู้ชาย ทำไมกัน?