Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 37

วรรณกรรมจีน

ในโลกใบนี้ทุกคนล้วนมีสิ่งที่ต้องจำยอม ฉู่อี้ก็เช่นกัน บางทีอาจเป็นเพราะอารมณ์ความรู้สึกของเขา ทำให้พระตำหนักลอยละล่องไปด้วยบรรยากาศอันหม่นหมอง ฉู่อี้หยิบขลุ่ยหยกขึ้นมาเป่า ในยามนี้เขาจมดิ่งอยู่ในโลกของตัวเอง

ขณะที่ถานซินยืนอยู่เคียงข้างฉู่อี้ รอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความจริงใจปรากฏบนใบหน้...