Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 742

"นี่...เขาไปแล้วเหรอ? แล้ว...แล้วฉันล่ะ?"

เฉินเจิ้งนั่งอยู่บนพื้น มองหลี่ต้าเป่าที่ขับรถออดี้แล่นจากไป ถึงกับตะลึงงัน สายตากวาดมองรอบๆ ที่เปล่าเปลี่ยวไร้ผู้คน ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ นี่...ฉันจะทำยังไงดี? แต่ยังดีที่ได้ยาแก้มาแล้ว ไม่งั้นตายอยู่ที่นี่คงไม่มีใครรู้ด้วยซ้ำ ใจเริ่มคลายความกังวลเล็ก...