หมอเทวดากับแม่ม่ายสาวสวย

บทที่ 5

ความจริงแล้ว หลี่ต้าเป่าเข้าใจความลังเลของเซี่ยเหม่ยได้ดี

เซี่ยเหม่ยแต่งงานมาอยู่หมู่บ้านหนานซีตั้งแต่อายุยังน้อย ปกติเธอเปิดร้านขายของชำเล็กๆ เพื่อยังชีพ สามีของเธอเสียชีวิตจากอุบัติเหตุเมื่อหลายปีก่อน แต่เซี่ยเหม่ยก็เป็นหญิงที่รักษาความบริสุทธิ์ มีคนมาสู่ขอมากมาย แต่เธอปฏิเสธไปทั้งหมด

อีกทั้งเซี่ยเหม่ยยังคอยดูแลหลี่ต้าเป่าและคุณปู่ของเขาอยู่เสมอ เมื่อเซี่ยเหม่ยถูกงูกัด แม้หลี่ต้าเป่าจะรู้ว่างูตัวประหลาดนี้มีพิษร้ายแรง เขาก็ไม่มีทางปล่อยให้เธอตายอย่างแน่นอน

ส่วนเซี่ยเหม่ยนั้น เธอมีความทุกข์ที่พูดไม่ออก เธอเป็นหม้ายตั้งแต่อายุยังน้อย อยู่คนเดียวมาหลายปี ในวัยสาวที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความงดงามแต่ไร้การเอาใจใส่จากผู้ชาย ยามที่มีความต้องการก็ต้องใช้แตงกวาแก้ปัญหา แม้ปกติจะพูดจาสัพยอกกับผู้ชายบ้าง แต่ก็ไม่เคยทำอะไรเกินเลย

ตอนนี้การต้องถอดกางเกงในให้ผู้ชายดูร่างกายของตัวเอง ทำให้เซี่ยเหม่ยยังรับไม่ได้!

หลี่ต้าเป่าเห็นเซี่ยเหม่ยไม่พูดอะไร ก็เข้าใจความกังวลในใจเธอ เขาถอนหายใจแล้วพูดอย่างจริงใจว่า "พี่เซี่ยเหม่ย ไม่ต้องกังวลนะครับ พี่ก็รู้ว่าต้าเป่าเป็นคนแบบไหน อีกอย่าง นี่เป็นเรื่องเป็นเรื่องตายนะครับ เราช้าไม่ได้!"

เมื่อได้ยินคำพูดของหลี่ต้าเป่า เซี่ยเหม่ยกำมือแน่น มองหลี่ต้าเป่าแล้วพูดว่า "ต้าเป่า พี่รู้ว่าเธอเป็นคนดี แต่เรื่องวันนี้ ขอให้เธอเก็บเป็นความลับให้พี่ด้วยนะ"

เซี่ยเหม่ยเป็นคนตรงไปตรงมา พูดจบก็ดึงกางเกงขายาวลง แล้วดึงกางเกงในสีฟ้าอ่อนลงครึ่งหนึ่ง พอดีกับที่จะเห็นรอยงูกัด

หลี่ต้าเป่ายืนอยู่ด้านหลังยังมองเห็นร่องก้นของเธอ ทำให้เขาหายใจถี่ขึ้น นี่นับเป็นครั้งที่สองที่เขาได้เห็นร่างกายส่วนล่างของผู้หญิง แม้จะไม่ได้เห็นส่วนสำคัญ แต่ก็ถือว่าก้าวไปอีกขั้นแล้ว

แต่เขาก็รีบหันกลับมามองที่รอยแผลซึ่งเริ่มดำคล้ำ มีรูเลือดสองรู โดยไม่ลังเลเขาก่มลงดูดพิษออกทันที

"อืม..." เสียงครางเบาๆ ดังออกมาจากจมูกของเซี่ยเหม่ย

แม้เซี่ยเหม่ยจะเคยแต่งงานแล้ว แต่เธอเพิ่งได้ลิ้มรสความหวานของชายหญิงไม่นานก็ต้องสูญเสียสามีไป หลายปีมานี้เธออยู่คนเดียวมาตลอด

ตอนนี้เมื่อถูกผู้ชายจูบดูดร่างกายของตัวเอง เธอไม่สามารถควบคุมความปรารถนาในใจได้ เมื่อนึกถึงภาพหลี่ต้าเป่าอยู่ด้านหลังเธอ ร่างกายเธอก็แข็งทื่อ ความอบอุ่นบางอย่างพลุ่งพล่านขึ้นมา...

หลี่ต้าเป่าไม่ทันสังเกตความผิดปกติของเซี่ยเหม่ย เขาพยายามดูดเลือดพิษออกแล้วถ่มทิ้ง ทำซ้ำเจ็ดแปดครั้ง ขณะที่เซี่ยเหม่ยทั้งตัวอ่อนระทวยคว่ำอยู่บนเตียง ปล่อยให้หลี่ต้าเป่าทำตามที่ต้องการ

หลังจากดูดพิษเสร็จ หลี่ต้าเป่ามองดูบาดแผล ตอนนี้เขาไม่มีความคิดอื่นใด จึงพูดว่า "พี่ รอผมสักครู่นะครับ ผมจะหายาสมุนไพรมาประคบให้"

พูดจบ หลี่ต้าเป่าก็ค้นหาสมุนไพรสองสามใบจากตะกร้ายา เอาใส่ปากเคี้ยวสักพัก แล้วบ้วนลงมือ ทาน้ำยาให้ทั่วผิวขาวเนียนของเซี่ยเหม่ย

"เรียบร้อยแล้วครับพี่" ทำเสร็จ หลี่ต้าเป่าก็ถอนหายใจโล่งอก "นี่น่าจะเป็นงูน้ำกัด โชคดีที่ไม่ใช่งูพิษร้ายแรงชนิดอื่น ไม่งั้นพี่วิ่งจากทุ่งนามาที่นี่ก็คงช่วยไม่ทันแล้ว"

เมื่อได้ยินหลี่ต้าเป่าพูดเช่นนั้น เซี่ยเหม่ยที่เพิ่งผ่านประสบการณ์ที่น่าอายไปก็ได้สติ รู้สึกหวาดกลัวย้อนหลัง เธอไม่คิดว่าการขึ้นเขาไปเก็บผักป่ามาให้ไก่กินจะถูกงูกัด

"ต้าเป่า ขอบคุณที่ช่วยชีวิตพี่นะ!" ใบหน้าของเซี่ยเหม่ยตอนนี้แดงระเรื่อ เมื่อมองเห็นคราบเลือดและน้ำยาที่มุมปากของหลี่ต้าเป่า เธอรู้สึกซาบซึ้งใจอย่างยิ่ง แต่หลังจากนั้นก็รู้สึกละอายใจอย่างสุดซึ้ง

เซี่ยเหม่ย เอ๊ย เซี่ยเหม่ย เธอช่างไร้ยางอายเสียจริง! ต้าเป่าเขายอมเสี่ยงดูดพิษช่วยเธอ แต่เธอกลับมีความคิดไม่เหมาะสมเช่นนั้น!

"พี่ ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ ตอนนี้พี่ไม่เป็นไรแล้ว กลับไปพักผ่อนให้เต็มที่ก่อนนะครับ เดี๋ยวผมจะไปเปลี่ยนยาให้อีกที" สีหน้าของหลี่ต้าเป่าซีดเซียวลง เขาให้เซี่ยเหม่ยกลับไป เซี่ยเหม่ยเห็นว่าสภาพของหลี่ต้าเป่าไม่ค่อยดี อยากจะอยู่ต่อ แต่ก็ถูกหลี่ต้าเป่าไล่ให้กลับ

เพราะหลี่ต้าเป่าไม่อยากให้เซี่ยเหม่ยเห็นสภาพของเขาหลังจากนี้...