บทที่ 2
เมื่อได้ยินหลี่ต้าเป่าพูดเช่นนั้น หัวใจของจางกุ้ยฮวาก็พองโตด้วยความยินดี แต่ใบหน้ายังคงแสดงท่าทีเขินอายอย่างยิ่ง จากนั้นเธอก็ค่อยๆ ลุกขึ้นยืน ค่อยๆ บิดเอวไปมา กระโปรงสั้นรัดรูปสีดำค่อยๆ เลื่อนหลุดจากเอวบางที่กำได้เต็มมือของเธอ...
เมื่อเห็นจางกุ้ยฮวากำลังถอดกระโปรงเช่นนั้น หลี่ต้าเป่าก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกใจเต้นแรง ท่าทางเขินอายพร้อมกับการบิดเอวของหญิงสาวคนนี้ช่างทำให้เขาทนไม่ไหวเสียจริงๆ
แต่เมื่อนึกถึงว่าตอนนี้จางกุ้ยฮวาเป็นคนที่บาดเจ็บ เขาก็กลั้นความคิดเกินเลยในใจไว้ กระแอมเบาๆ แล้วเร่งว่า "พี่กุ้ยฮวา คุณ... คุณเร็วๆ หน่อยสิครับ"
จางกุ้ยฮวาเห็นหลี่ต้าเป่าไม่กล้ามองตรงมาที่ตน ดวงตาคมเย้ายวนของเธอวาบขึ้นด้วยแววตาขบขัน ก่อนจะเอ่ยเสียงออดอ้อนว่า "ฉันเจ็บตรงนั้น เร็วไม่ได้หรอก หรือว่า... ต้าเป่าจะช่วยพี่ดูหน่อยล่ะ?"
เมื่อได้ยินจางกุ้ยฮวาพูดเช่นนั้น หลี่ต้าเป่าก็กลืนน้ำลายแล้วพยักหน้า แต่เมื่อเขากำลังจะช่วยถอดกระโปรงสั้นให้จางกุ้ยฮวา เขากลับเห็นเธอค่อยๆ คุกเข่าลงกับพื้น
เมื่อเห็นจางกุ้ยฮวาคุกเข่าทั้งสองข้าง มือทั้งสองยันพื้นไว้ หลี่ต้าเป่าก็ตกตะลึง อดไม่ได้ที่จะถามว่า "พี่สะใภ้ คุณ... คุณคุกเข่าทำไมครับ?"
"โอ๊ย ยืนนานๆ ฉันเมื่อยจะตาย อาจจะเป็นเพราะพิษงูกำเริบแล้วล่ะ ต้าเป่า รีบช่วยดูให้พี่หน่อยสิ" จางกุ้ยฮวาไม่สนใจคำถามของหลี่ต้าเป่า เธอโก่งตัวขึ้น แล้วส่วนที่ถูกห่อหุ้มด้วยกระโปรงสั้นรัดรูปก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าหลี่ต้าเป่า
หลี่ต้าเป่าอยู่กับคุณปู่มาตั้งแต่เด็ก ได้เรียนรู้เพียงวิชาการแพทย์ เพราะบ้านยากจน ไม่มีหญิงสาวคนไหนมองเขา นี่จึงเป็นครั้งแรกที่เขาได้ใกล้ชิดผู้หญิงในระยะประชิดเช่นนี้ และยังต้องถอดกระโปรงให้ผู้หญิงคนหนึ่งอีกด้วย...
แม้หลี่ต้าเป่าจะไม่เคยใกล้ชิดผู้หญิงมาก่อน แต่เรื่องระหว่างชายหญิงเขาก็พอรู้บ้าง เมื่อมองส่วนโค้งมนของจางกุ้ยฮวา เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกร้อนวูบวาบ อยากจะคว้าตัวเธอไว้แล้วสอดใส่จากด้านหลังอย่างรุนแรง
"ต้าเป่า เธอทำอะไรอยู่น่ะ เร็วหน่อยสิ ถ้าไม่รีบรักษาพี่ เดี๋ยวพี่จะตายแล้วนะ" จางกุ้ยฮวารอนานแต่ก็ไม่เห็นหลี่ต้าเป่าช่วยถอดกระโปรงสั้นให้ เธอจึงอดไม่ได้ที่จะส่ายตัวไปมา หันมามองข้างหลังด้วยสีหน้ายั่วยวน
เมื่อเห็นความหลงใหลบนใบหน้าของหลี่ต้าเป่า จางกุ้ยฮวาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกภูมิใจในใจ พร้อมกับความสะใจ
'จูเสี่ยวจวิน แกไปมีอะไรกับผู้หญิงข้างนอก วันนี้ข้าก็จะหาผู้ชายมาบำเรอข้าบ้าง และเป็นหนุ่มที่ทั้งอายุน้อยกว่า หน้าตาดีกว่าแกอีกด้วย!'
หลี่ต้าเป่าไม่รู้เลยว่าจางกุ้ยฮวาตั้งใจมายั่วยวนเขา ในใจเขาตอนนี้มีแต่ความละอาย เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นหมอ แต่กลับมีความคิดเช่นนี้กับคนไข้ มันเป็นสิ่งที่ผิด
เขาพยายามข่มความคิดชั่วร้ายในใจ แล้วค่อยๆ เดินไปที่ด้านหลังของจางกุ้ยฮวา มองกระโปรงสั้นรัดรูปสีดำนั้น มือของหลี่ต้าเป่าค่อยๆ จับที่ยางยืดของกระโปรงสั้น...