Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 32

ผันผันกระชากเสื้อผมอย่างบ้าคลั่ง ส่วนผ้าห่มที่คลุมร่างเธอไม่รู้ว่าร่วงหล่นลงพื้นตั้งแต่เมื่อไหร่ สมองผมมึนงงไปหมด ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ จนกระทั่งเราสองคนเปลือยเปล่าต่อหน้ากัน ผมถึงได้ตระหนักว่า ผมห่างจากการได้ครอบครองผันผันเพียงก้าวเดียวเท่านั้น

ผันผันหลับตา อกของเธอกระเพื่อมขึ้นลง สองจุดนั้น...