บทที่ 3
ผมไม่เคยคิดเลยว่าผู้หญิงคนหนึ่งจะบ้าคลั่งได้ขนาดนี้ โดยเฉพาะในห้องเรียน
เมื่อเห็นข้อความในกระดาษโน้ตของผม พี่หลานหันมาจ้องผมเขม็ง จนผมรู้สึกขนลุก ความรู้สึกนั้นเหมือนกระต่ายน้อยตัวขาวที่เผชิญหน้ากับหมาป่าตัวใหญ่
"พี่หลาน พี่มองผมทำไม" คราวนี้ผมไม่ได้ส่งกระดาษโน้ต แต่กระซิบถามเบาๆ
พี่หลานไม่ตอบ หลังจากจ้องมองผมอยู่พักหนึ่ง เธอก็ยื่นมือน้อยๆ ของเธอมาอย่างรวดเร็วจนผมตั้งตัวไม่ทัน
อึ๊ก! อย่านะ!
ร่างกายผมเกร็ง สมองว่างเปล่า!
ผมถูกผู้หญิงจับตรงนั้น พระเจ้า! ผมถูกผู้หญิงลวนลามแล้ว!
ผมนั่งเหม่ออยู่ตรงนั้น ในหัวไม่มีความคิดอะไรเลย แต่จิตใต้สำนึกของผมกลับตื่นตัวและพุ่งทะยานด้วยความเร็ว 380 กิโลเมตรต่อชั่วโมง
มือน้อยๆ นั้นมาเร็วไปเร็ว แต่ปฏิกิริยาของร่างกายผมนั้นปิดบังไม่ได้ และที่น่าอับอายที่สุดคือ ผม... ผมถึงจุดสุดยอด...
อายุ 23 ปี ผมมี "ครั้งแรก" มากเกินไป ตอนนี้ผมอยากแขวนคอตัวเองจริงๆ มือเล็กๆ ของพี่หลานทำให้ผมขายหน้า นี่มันหน้าร้อนนะ ผมใส่กางเกงสีอ่อนด้วย แล้วผมจะออกไปเจอคนอื่นได้ยังไง
ผมจำไม่ได้แล้วว่าตัวเองออกจากห้องเรียนไปยังไง รู้แต่ว่าแฟ้มเอกสารที่บังอยู่ข้างหน้าเป็นฟางเส้นสุดท้ายในชีวิต เป็นผ้าปิดความอับอายชิ้นสุดท้าย มันช่วยให้ผมรักษาศักดิ์ศรีนิดสุดท้ายไว้ได้ แม้ท่าเดินจะดูไม่เรียบร้อย แต่อย่างน้อยก็ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
กลับถึงหอพัก ในหัวผมยังคงวุ่นวาย ผมยืนใต้ฝักบัวล้างตัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผมไม่รู้ว่าเหตุการณ์นี้หมายความว่าอะไร รู้แต่ว่าผมเสียการควบคุมเพราะการบีบเบาๆ ของพี่หลาน
ตอนกินข้าว ผมยังคงงุนงง รู้สึกเหมือนสายตารอบข้างเป็นดาบคมที่แทงทะลุเข้าไปในใจผม แม้ผมรู้ว่าพี่หลานคงไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกใคร แม้ผมรู้ว่าพวกเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ผมยังรู้สึกเหมือนเพื่อนร่วมชั้นทุกคนรู้เรื่องน่าอายของผม
"ไอ้หนูน้อย เลิกเรียนแล้วรีบวิ่งหนีทำไม" พี่หลานถือถาดอาหารมานั่งข้างผม ใบหน้าเธอมีรอยยิ้มที่มีความหมายลึกซึ้ง
"ผม ผมไม่ได้... ผมร้อน กลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ผม..." ผมพูดติดอ่าง ไม่รู้จะตอบอย่างไร
"จริงเหรอ?" พี่หลานยื่นมือมาหาผม ทำเอาผมตกใจรีบขยับหนีไปอีกทาง
"ฉันไม่ได้จะกินเธอสักหน่อย หนีทำไม" พี่หลานพูดอย่างไม่พอใจ แล้วขยับเข้ามาใกล้ผมอีก จนผมถูกบีบให้จนมุม
ที่นี่เป็นมุมหนึ่งอยู่แล้ว ตอนนี้ผมถูกบีบให้เข้าไปอยู่ในมุม 90 องศา
"ผมจะหลีกทางให้พี่หลาน" ผมพูดเบาๆ หน้าแดงก่ำ ต่อหน้าพี่หลาน ผมยังอ่อนประสบการณ์เกินไป ไม่มีทางสู้เธอได้เลย
โชคดีที่พี่หลานไม่ได้รังแกผมต่อ แต่ขยับตัวออกไปนิดหน่อย
ผมรีบกินข้าวอย่างลวกๆ กำลังจะกลับหอ พี่หลานก็เรียกผมไว้ "เดี๋ยวไปช่วยอะไรที่ห้องฉันหน่อย"
"หา?" สมองผมงงงัน: เธอต้องการอะไร? ให้ผมไปช่วยอะไร? เรื่องร่างกายหรือเรื่องทางกายภาพ?