Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 227

พี่หลานลุกขึ้นมานั่งคร่อมบนขาผม ป้อนไวน์แดงจากปากสู่ปาก

ไวน์แดงรสหวานไหลผ่านลำคอ ลิ้นของพี่หลานลื่นและเย็น

ไม่รู้ผ่านไปนานแค่ไหน จนเมื่อผมรู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออก พี่หลานถึงได้ปล่อยผม

"จะตายแล้ว" พี่หลานกอดหัวผมไว้ หายใจหอบ

"เฮ้ย กินข้าวก่อนไม่ดีกว่าเหรอ ถ้าผมกินไม่อิ่ม แล้วจะเอาอะไรไปเลี้ยงคุณล่ะ"...