Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 392

วรรณกรรมจีน

ปล่อยให้ฉันกอดเธอไว้อย่างงุ่มง่าม เธอลืมแม้กระทั่งจะขัดขืน แต่ในใจกลับมีความหวานประหลาดผุดขึ้นมา เกิดความสุขอย่างบอกไม่ถูก

ทว่าในจังหวะนั้นเอง ริมฝีปากอิ่มของเธอเผยอขึ้นเล็กน้อย ปล่อยเสียงครางแผ่วเบาที่ชวนหลงใหล ใบหน้างามที่เดิมก็แดงระเรื่ออยู่แล้วยิ่งเข้มขึ้นอีกหลายส่วน แดงปลั่งราวกับ...