Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 217

วรรณกรรม

"อื้อ...ไม่...อื้อ..." น้องเวิ่นหลับตาพลางส่ายศีรษะเบาๆ ริมฝีปากเผยอขึ้นปิดลงสลับกันไปมา หายใจหอบ ปฏิเสธอย่างอ่อนแรง แต่ด้วยจังหวะรุนแรงของหลี่กังที่กระแทกกระทั้นไม่หยุด ใบหน้าที่แดงระเรื่อของเธอจึงสัมผัสกับส่วนแข็งขืนของจางปินซ้ำแล้วซ้ำเล่า

จากมุมมองของผม ตอนนี้อวัยวะของจางปินที่ดูนุ่มนว...