Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 472

บ่ายเล่อเอ๋อรีบลุกเดินไปที่ประตูโดยไม่พูดอะไรอีก "รอฉันยี่สิบนาที..."

หลังจากเขาจากไป ในบาร์เหลือเพียงฉันคนเดียว

มีเพียงช่วงเวลาที่สูบบุหรี่เท่านั้นที่ความคิดจะแล่นไปอย่างว่องไว ฉันสูบต่อเนื่องมวนแล้วมวนเล่า คิดถึงทางออกทั้งในปัจจุบันและอนาคต ฉันไม่เคยเป็นคนที่พึ่งพาใครมาตั้งแต่เด็ก เถ้าแก่ซามไม...