ความสุขสุดขีดในโลกมนุษย์

บทที่ 309

ไม่กี่วินาทีต่อมา ผมก็พิงกำแพงหอบหายใจ มือยังถือถุงน่องของพี่เล็กอยู่ เหงื่อไหลซึมที่หน้าผากไม่น้อย

ย้อนนึกถึงความรู้สึกตอนนั้น แค่ไม่กี่วินาที วิญญาณผมแทบจะหลุดลอยออกไป ความเจ็บปวดทั้งหมดในร่างกายหายไปสิ้น

ผมเดินออกจากห้องน้ำ เอามือจับเอวแล้วทรุดตัวลงบนโซฟา

ครุ่นคิดอยู่สักพัก ผมหยิบโทรศัพท์ออก...