Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 171

"อย่างน้อยที่สุด ดูเหมือนว่าเธอไม่ได้รักนวลสงวนตัวเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อดุจดอกท้อ นั่งอยู่บนตักของผมโดยไม่ยอมลุกขึ้น"

"พี่ลี่น้อยปลอบผมว่า "กังน้อย ไม่ต้องกังวลนะ ดวงตาของเธอจะต้องหายดีแน่นอน""

ผมสูดหายใจลึก มือทั้งสองแทรกเข้าไปใต้เสื้อไหมพรม กอบกุมสะโพกกลมกลึงไว้แน่น กดแรงๆ ...