Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 48

ขุนเขาและสายน้ำ หิมะขาวในสายลมเย็น อันโย่วหรานและเปียโน

ช่างเป็นการผสานที่สมบูรณ์แบบเหลือเกิน

ซูหยางรู้สึกว่าเปียโนนั้นเกิดมาเพื่ออันโย่วหรานโดยแท้

"พี่อัน เก่งมากเลยครับ" ซูหยางชมด้วยความจริงใจ

เขาได้ยินเสียงเปียโนดังมาจากตึกเลขเก้า ก็รู้ทันทีว่าเป็นอันโย่วหรานอีกแล้ว บทเพลงยังคงเป็น "Edge" เช...