บทที่ 5
"อยู่ครับ อยู่ในห้องสุดท้ายที่ชั้นสอง ขึ้นไปหาเขาได้เลย แต่ดูเหมือนเขาเพิ่งกลับมาจากงานเลี้ยง คุณระวังหน่อยนะคะ" ป้าแม่บ้านเก็บกระเป๋าของมู่ซีเหวินไว้อย่างใส่ใจ แล้วผลักเขาขึ้นบันได
มู่ซีเหวินสังเกตเห็นเสื้อสูทตัวหนึ่งถูกโยนทิ้งไว้บนโซฟาในห้องรับแขกชั้นล่าง คงเป็นของเหยียนซูอี้แน่ๆ แต่คนที่ทำอะไรรอบคอบเสมอแบบเขาจะทิ้งโทรศัพท์ไว้ชั้นล่างได้อย่างไร ไม่กลัวมีคนหาหรือ? แต่แล้วก็นึกได้ว่าเขาเป็นเจ้านาย พลาดรับสายไม่กี่สายจะเป็นอะไรไป มู่ซีเหวินอดขำตัวเองไม่ได้ที่คิดมากเกินไป
ประตูห้องสุดท้ายที่ชั้นสองเปิดแง้มไว้ มู่ซีเหวินเคาะประตูแต่ไม่มีเสียงตอบรับ จึงผลักเข้าไป สิ่งแรกที่เห็นคือผนังที่เต็มไปด้วยหนังสือ ชั้นหนังสือขนาดใหญ่บรรจุหนังสือหลากหลายประเภท บนเก้าอี้หน้าชั้นหนังสือนั่งเหยียนซูอี้ที่กำลังนั่งพักตาอยู่ แม้จะสวมเพียงเสื้อเชิ้ตตัวเดียว แต่ก็ไม่อาจปิดบังบุคลิกอันโดดเด่นของเขาได้ มู่ซีเหวินรวบรวมความกล้า ค่อยๆ เดินเข้าไปหา คนหนึ่งยืน คนหนึ่งนั่ง มีเพียงโต๊ะตัวหนึ่งกั้นระหว่างพวกเขา ใกล้แท้ๆ แต่กลับรู้สึกห่างไกลนัก
"เข้ามา" เสียงที่ดังขึ้นกะทันหันในห้องที่เงียบสงัดทำให้มู่ซีเหวินตกใจจนเกือบหลุดคำหยาบออกมา เขาเรียกอีกฝ่ายอย่างติดอ่าง "ท่าน... ท่านประธานเหยียน"
คิ้วคมขมวดเป็นริ้ว เหยียนซูอี้ลืมตาที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า พูดด้วยน้ำเสียงสั่งการ "ไม่ได้ยินหรือ? อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำสามครั้ง เข้ามา"
มู่ซีเหวินรู้สึกได้ถึงความต่ำต้อยเหมือนนกสีทองที่อยู่ต่อหน้าเจ้าของ เขาย่างเท้าบนพรมนุ่มเดินเข้าไปหาชายที่แสดงอำนาจตรงหน้า แล้วย่อตัวลงข้างขาของอีกฝ่าย เงยหน้าขาวละเอียดอันงดงามขึ้น ดวงตาชุ่มน้ำฉายแววน้อยใจอย่างเห็นได้ชัด
คางของเขาถูกมือใหญ่ของชายคนนั้นจับไว้แน่น สบตากัน "ไปเรียนมาจากไหน? เพิ่งวันแรกก็รู้จักเอาใจฉันแล้ว?" น้ำเสียงของเหยียนซูอี้แฝงความหยอกล้อ
"นี่ไม่ใช่สิ่งที่คนรักเล็กๆ ที่ถูกเลี้ยงดูควรทำหรอกหรือคะ?" มู่ซีเหวินลดเสียงลงโดยไม่รู้ตัว กลั้นความรู้สึกขยะแขยงในใจไว้ แกล้งทำเป็นไร้เดียงสาถามว่า "ท่านประธานอยากจะตรวจสินค้ายังไงดีคะ?"
"ตรวจยังไงหรือ?" แผ่นหลังกว้างโค้งเป็นเส้นโค้ง เหยียนซูอี้ก้มมองใบหน้าที่ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ นั้น มือเดียวปลดเข็มขัด สั่งว่า "เลีย เลียให้แข็งแล้วเดี๋ยวจะรู้ว่าตรวจยังไง"
ในห้องเงียบจนน่ากลัว เหยียนซูอี้เพียงมองเขา ไม่ได้เร่งรัดหรือถอยหลัง รอให้มู่ซีเหวินยอมก้มหัวด้วยความเต็มใจ
"ท่านประธาน... ให้ผมอาบน้ำก่อนได้ไหมครับ" มู่ซีเหวินมองก้อนนูนที่หว่างขานั้นด้วยความหวาดกลัว เขาแทบไม่เคยปลอบประโลมตัวเอง ไม่ต้องพูดถึงการช่วยคนอื่นด้วยปาก
เหยียนซูอี้ไม่ตอบ ชัดเจนว่าไม่ได้คิดจะปล่อยเขาไป มู่ซีเหวินกัดฟันยื่นมือไปยังจุดนั้น ในใจพยายามปลอบตัวเองซ้ำๆ ว่าถ้าอยากมีชีวิตที่ดีในอนาคต ก็ต้องยอมเสียสละบ้าง
กางเกงตัดเย็บพอดีตัวห่อหุ้มเนื้อนุ่มหนักอึ้ง ซิปเลื่อนลงตามเนื้อผ้านุ่ม มู่ซีเหวินจ้องก้อนเนื้อนั้นพลางกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว ในใจคำนวณว่าควรทำอย่างไรต่อไป
"มองอะไรอยู่? ไม่เคยเห็นของใหญ่แบบนี้หรือไง?" คำพูดยียวนจากเหนือศีรษะแทงใจมู่ซีเหวิน
ร่างกายของเขามีความบกพร่องตั้งแต่เกิด อวัยวะเพศชายเล็กกว่าคนทั่วไปเล็กน้อย ตอนวัยรุ่นไม่กล้าเข้าห้องน้ำพร้อมเพื่อนชายร่วมชั้น กลัวว่าพวกเขาจะสังเกตเห็นบางอย่าง