อย่าหยิ่งนัก

บทที่ 13

มือที่เอวสัมผัสเนื้อนุ่มอย่างคันยุบยิบ มู่ซือเหวินพยายามยืดอกหลบหลีก แต่ก็ไม่อาจหนีพ้นอ้อมกอดของชายผู้นั้น อีกฝ่ายตั้งใจแกล้งเขา ดวงตาเปี่ยมรอยยิ้มจนเกือบล้น มุมปากโค้งขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์

มู่ซือเหวินทั้งอายทั้งโกรธ แต่นึกในใจว่าชายตรงหน้านี้ยังเป็นเจ้านายผู้อุปถัมภ์ตน จึงกลั้นความโมโหพูดเสียงอ่อนโยน...