บทที่ 4
เสี่ยชิงจี้ไม่พูดและไม่ยอมให้อีกฝ่ายพูด ทุกครั้งที่เปลี่ยนท่า เขาจะปิดปากพี่ชายใหม่ มืออีกข้างกดที่คอของเสี่ยเหริน กดใบหน้าของเขาลงบนเตียงแน่น
เสี่ยเหรินค่อยๆ สูญเสียความต้องการและแรงกระตุ้นที่จะพูด พวกเขาจมดิ่งในห้วงรักที่ฝ่าฝืนศีลธรรมอย่างเงียบงัน
ลำคอของเขายังรู้สึกเจ็บเล็กน้อย ราวกับเคยถูกอะไรบางอย่างแทรกเข้าไป ในปากมีรสเค็มคาวชวนกระอักกระอ่วน เป็นร่องรอยที่เหลือจากการที่เขาใช้ปากกับเสี่ยชิงจี้ก่อนหน้านี้
แน่นอนว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นเพียงไม่กี่นาทีก่อนที่เสี่ยเหรินจะกลับชาติมาเกิด ความทรงจำช่วงนี้เขาจำได้ชัดเจน
เสี่ยชิงจี้ไม่เคยมีประสบการณ์ทางเพศมาก่อน แค่มีคนเข้าใกล้อวัยวะของเขา แค่รู้สึกถึงลมหายใจของคนอื่นที่ไม่ใช่ตัวเอง เขาก็แข็งขึ้นมาอย่างประหลาด พอเสี่ยเหรินแตะมัน มันก็สั่น พอริมฝีปากนุ่มของเสี่ยเหรินแตะปลายที่บวมเต่ง มันก็เกือบจะหลั่ง พอนิ้วของเสี่ยเหรินแตะลงไป ฝ่ามือทั้งหมดก็เปียกชื้นด้วยน้ำที่ไหลออกมา
ตัวเสี่ยชิงจี้เองและอวัยวะที่ดูดุดันของเขาต่างก็ยังเขินอายไร้เดียงสาพอๆ กัน
แต่เสี่ยเหรินเองก็ไม่เคยมีประสบการณ์ทางเพศเช่นกัน
เขายังทำไม่ได้ที่จะเลียฝ่ามือตัวเองต่อหน้าสายตาที่มองด้วยความอับอายและโกรธของเสี่ยชิงจี้
ตอนนั้นเสี่ยเหรินเพียงแค่ใช้มือปิดตาน้อง ก้มตัวลง แล้วอมอวัยวะที่แข็งเต็มที่ของน้องชายเข้าปาก เขากลืนมันเข้าไปลึกทันที ปล่อยให้มันดันเข้าไปในลำคอ
ความรู้สึกคลื่นไส้เกิดขึ้นเป็นระลอก ลำคอของเขาบีบรัดสิ่งที่รุกล้ำเข้ามาโดยสัญชาตญาณ จมูกรู้สึกคัน เพราะขนของเสี่ยชิงจี้แข็งและหยาบ ใบหน้าทั้งหมดของเขาจมอยู่ในนั้น
ชาติก่อนเสี่ยเหรินถูกเสี่ยชิงจี้เตะจนล้มลงบนพื้น เมื่อลุกขึ้นยืนได้ก็เช็ดปาก แล้วท้าทายถามเสี่ยชิงจี้ว่าเขาเลียแล้วรู้สึกดีหรือไม่
จากนั้นเขาก็ถอดกางเกงตัวเองแล้วขึ้นไปนั่งบนตัวเสี่ยชิงจี้
หลายปีต่อมา เขาไม่ค่อยอยากย้อนนึกถึงคืนที่เจ็บปวดและงดงามกับเสี่ยชิงจี้ จนกระทั่งก่อนจะกระโดดทะเล เสี่ยเหรินถึงได้ขุดเรื่องเก่าขึ้นมาคิดทบทวนซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เขาพบว่าตัวเองจำได้ชัดเจนมาก จำทุกอย่างที่เคยทำกับเสี่ยชิงจี้ ทุกรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้แหละที่ทิ่มแทงเขาเหมือนเข็มนับพันเมื่อใกล้ตาย
"ปล่อยฉันสิ ฉันไม่หนีหรอก"
เสี่ยเหรินกลั้นเสียงครางพลางพยายามทำให้น้ำเสียงฟังดูปกติ หลอกเสี่ยชิงจี้โดยไม่รู้สึกผิดแม้แต่น้อย
เสี่ยชิงจี้ชะงัก มือหนึ่งบีบเอวเขา อีกมือลูบไปด้านหน้า คลำหาเข็มขัดที่มัดมือเขาอยู่แล้วแก้ออก
พอเข็มขัดหลวม เสี่ยเหรินที่ยอมจำนนมาตลอดก็พลันเกิดอาการดื้อดึงขึ้นมา ดิ้นคลานไปข้างหน้า
คนที่กำลังกดทับเขาอยู่โกรธกับการต่อต้านนี้ ยิ่งเห็นว่าเขาพยายามหนี ก็ยิ่งใช้เท้าดันกับเตียงแล้วกระแทกเข้าไปแรงขึ้น ทิ้งน้ำหนักทั้งหมดลงบนตัวพี่ชาย เสี่ยเหรินพยายามหันตัวผลักออก ไม่ใช่แค่ดิ้นเบาๆ เหมือนเมื่อกี้ เขาออกแรงสุดตัว เสี่ยชิงจี้ทำอะไรเขาไม่ได้ อวัยวะที่เปียกลื่นหลุดออกจากร่างเขา
เสี่ยชิงจี้ไม่ยอมแพ้ ตามไปคว้าข้อเท้าเขาไว้
เสี่ยเหรินทันแค่สบถว่า "เชี่ย" ก็หนีไม่พ้น ถูกลากกลับมาอย่างแรง ดึงกลับมาใต้ร่างอีกครั้ง
ผ้าปูเตียงถูกเข่าของเสี่ยเหรินลากเป็นรอยยาวสองรอย
เสี่ยชิงจี้เคลื่อนไหวหนักและถี่กว่าเดิม เหมือนเป็นการลงโทษ ซัดเข้าใส่ระหว่างขาของเสี่ยเหรินซ้ำแล้วซ้ำเล่า เอวบางกระชับซ่อนพลังระเบิดที่คาดไม่ถึง ทุกครั้งที่กระแทกจะมีเสียง "ปั๊บ" ดังขึ้น
เสี่ยเหรินที่หาเรื่องใส่ตัวเองร้องขอความเมตตา: "ผิดแล้ว ผิดแล้ว ไม่... ไม่หนีแล้ว... จริงๆ ไม่หนีแล้ว!"
เขาพยายามหันตัว กางแขนออก รีบกอดเสี่ยชิงจี้ไว้ก่อนที่อีกฝ่ายจะโกรธมากขึ้น
เสี่ยชิงจี้ที่ถูกพี่ชายกอดพลันชะงัก เขาเงยหน้ามองพี่ชาย แต่เสี่ยเหรินกลับหลบสายตาอย่างรวดเร็วราวกับทนสายตาของเขาไม่ได้
เสี่ยชิงจี้รีบกลับไปสู่สภาพเดิมที่ก้มหน้าเคลื่อนไหวอย่างรุนแรง แต่ท่าทางนุ่มนวลขึ้นมาก แม้นี่จะเป็นครั้งแรกในชีวิตที่เสี่ยชิงจี้มีเพศสัมพันธ์ แต่การเคลื่อนไหวกลับคล่องแคล่วอย่างน่าประหลาด มีความเข้ากันกับพี่ชายอย่างแปลกๆ
เสี่ยเหรินผ่อนคลายร่างกาย ปล่อยให้น้องชายทำตามใจ เขาไม่ดิ้นรนอีกต่อไป ในที่สุดก็ยอมรับชะตากรรม คำพูดบางอย่างเหมือนพูดให้เสี่ยชิงจี้ที่กำลังทำอะไรเขาตามใจฟัง แต่ก็เหมือนพูดให้ตัวเองในชาติก่อนฟัง
"ช่างเถอะ ยอมแกก็ได้ ทั้งหมดเป็นความผิดของพี่ ถือว่าใช้หนี้แล้วกัน"
พูดจบ เขาเบือนหน้าไปมองเสี่ยชิงจี้
และเสี่ยชิงจี้ก็มองเขาเช่นกัน
ในขณะที่สบตากัน เสี่ยเหรินพลันเห็นความเจ็บปวดบางอย่างในดวงตาของเสี่ยชิงจี้ เขานิ่งเงียบรับความรู้สึกนั้น คราวนี้ไม่จำเป็นต้องให้เสี่ยชิงจี้มาปิดปากเขาอีก
ไอ้หนูตัวแสบคนนี้ครั้งแรกที่ได้ลิ้มรสเหมือนสัตว์ป่าในคราบมนุษย์ ทั้งบีบทั้งกัดบนร่างของเสี่ยเหริน แต่ไม่ยอมจูบเขา เป็นเพียงการระบายอารมณ์ทางเพศล้วนๆ หลังจากพยายามอยู่พักใหญ่ ก็หลั่งในร่างของเสี่ยเหริน
หลังจากหลั่งแล้ว เขาก็ล้มตัวลงข้างๆ นอนหงาย อวัยวะเพศที่เปื้อนน้ำสีขาวค่อยๆ อ่อนตัวลง ห้อยหนักอยู่ระหว่างขา
เสี่ยเหรินลุกขึ้นดู เห็นว่าเสี่ยชิงจี้หลังจากระบายอารมณ์แล้ว พอฤทธิ์ยาหมดก็หลับไป จึงจำใจลุกขึ้น ทนความเจ็บที่ก้น จัดท่านอนให้เสี่ยชิงจี้ แล้วห่มผ้าให้
เสี่ยเหรินเริ่มพยายามนึกถึงรายละเอียดมากขึ้น
ในความทรงจำของเขาในปี 2012 เสี่ยฉานมีแฟน วันนี้ควรเป็นวันแรกที่เธอพาแฟนกลับบ้าน
แม่ของพวกเขาทำอาหารเต็มโต๊ะ ยังซื้อเหล้าอู่เหลียงเย่มาต้อนรับลูกเขยใหม่ เสี่ยชิงจี้ไปโรงเรียนตอนกลางวัน เหมือนมีกิจกรรมอะไรสักอย่าง วันนั้นเขาใส่เสื้อเชิ้ตขาว พอเสี่ยเหรินเห็นก็รู้สึกทนไม่ค่อยได้ แม่ผลักเขาจากด้านหลัง บอกให้ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่บ้าง อย่าทำให้พี่สาวอาย
เสี่ยฉานหน้าแดงด้วยความอาย แต่ก็กลั้นรอยยิ้มที่มุมปากไม่อยู่
นั่นคือพี่สาวที่เสี่ยเหรินชาติก่อนจะได้เห็นเฉพาะในความฝันเท่านั้น
เสี่ยชิงจี้ถูกรบเร้าให้ดื่มแก้วหนึ่ง หลังกลับห้องนอนก็รู้สึกปวดหัว เห็นยาที่มีคำว่า "ยาแก้ปวด" ในกองของบนโต๊ะ เขาไม่ได้คิดอะไรมาก กินยาเม็ดหนึ่งกับน้ำ
ของพวกนั้นเป็นสิ่งที่เสี่ยเหรินหยิบออกมาตอนเปลี่ยนเสื้อผ้า เสี่ยชิงจี้ไม่รู้ว่าในขวดไม่ใช่ยาแก้ปวด
เสี่ยเหรินตามพี่ใหญ่ที่มีคาราโอเกะ พวกสาวๆ ที่นั่นมักบ่นกับเสี่ยเหรินว่า ลูกค้าวัยกลางคนบางคนมีปัญหาแข็งไม่ขึ้น แต่กลับมาลงอารมณ์กับพวกเธอ เสี่ยเหรินได้ยินแล้วเลยฝากเพื่อนหายามาให้ ให้สาวๆ ขายให้คนพวกนั้น แล้วเขาก็รับส่วนแบ่ง
ตอนเสี่ยเหรินกลับห้องไปนอน เสี่ยชิงจี้กำลังนอนบนเตียงอย่างไม่ได้สติ
อวัยวะเพศที่แข็งและใหญ่โตของน้องชายโผล่ออกมาจากกางเกง นิ้วที่เรียวยาวกำลังรูดขึ้นลงอย่างรุนแรง
เสี่ยเหรินหายใจสะดุด ตั้งแต่ค้นพบว่าตัวเองมีความรู้สึกต้องห้ามต่อน้องชายแท้ๆ เขาก็ย้ายออกจากบ้าน ไม่เคยนอนเตียงเดียวกับเสี่ยชิงจี้อีก แต่ตอนนี้กลับจ้องมองเสี่ยชิงจี้ที่กำลังสำเร็จความใคร่บนเตียงไม่วางตา เขาอยากใช้มือแทนสายตา ลูบไล้ส่วนปลายที่บวมเต่งและมีน้ำหยดของน้องชาย
แรงกระตุ้นและความร้อนแรงที่ไม่เคยมีมาก่อนเผาผลาญสติทั้งหมดของเขา ตอนนี้คิดดู การที่เขาล็อคประตูโดยสัญชาตญาณในตอนนั้น เขาไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ
เสี่ยเหรินพึมพำ: "ก็ต้องเป็นหนี้แกอยู่แล้วนี่"
เขาทนความเจ็บปวดและเหนื่อยล้าแต่งตัว มองห้องเล็กๆ ที่คุ้นเคยเป็นครั้งสุดท้าย ก้มลงจูบริมฝีปากน้องชาย แล้วยังอดใจไม่ไหวกัดเบาๆ
การจูบและกัดนี้ทำให้เสี่ยชิงจี้ตื่นขึ้นมาด้วยความเจ็บ
เขาคว้าข้อมือเสี่ยเหรินไว้แน่น สายตางุนงงแต่แฝงคำถามและความโกรธ
เสี่ยเหรินคิดว่าเด็กคนนี้เหมาะที่จะเป็นตำรวจจริงๆ จับได้มาตรฐานมาก
แต่เขาเพิ่งสังเกตเห็นว่าใบหน้าของเสี่ยชิงจี้เต็มไปด้วยน้ำตา
เขาไม่เข้าใจ ทั้งๆ ที่เขาเป็นฝ่ายเสียเปรียบให้เสี่ยชิงจี้ ไอ้เด็กนี่ร้องไห้ทำไม ชาติก่อนก็ไม่เป็นแบบนี้นี่ แต่พอคิดอีกที ชาติก่อนถูกบังคับให้มีความสัมพันธ์ต้องห้าม อย่างน้อยก็ยังปลอบใจตัวเองได้ ชาตินี้เป็นฝ่ายริเริ่มเอง สถานการณ์ก็ต่างกันสิ
"พอเถอะ รู้ว่าแกเสียความบริสุทธิ์แล้วไม่พอใจ แกฝันไปน่ะ นอนต่อเถอะ"
ภายใต้คำพูดแก้ตัวส่งๆ ของเสี่ยเหริน เสี่ยชิงจี้กลับเชื่อว่านี่เป็นความฝันจริงๆ ด้วยเหตุผลบางอย่าง แล้วหลับต่อไป
เสี่ยเหรินนั่งข้างเตียง ไม่เปิดไฟ อาศัยแสงเพียงน้อยนิดมองดูเสี่ยชิงจี้ ช่างน่ารักไปทุกส่วน
ข้างนอกไม่มีเสียงอะไรเลย คงเป็นเพราะแม่และพี่สาวไปนอนแล้ว เขาอยากวิ่งไปห้องข้างๆ ดูแม่ ดูพี่สาว แต่เขารู้ว่าถ้าได้เห็นพวกเขา คงจะทำใจจากไปไม่ได้เลย
เสี่ยเหรินตัดสินใจอย่างรวดเร็ว แต่ในความเด็ดขาดนั้นกลับแฝงความสิ้นหวังแบบที่ว่า "แตกแล้วจะแตกไปเลย" เขาไม่มีความปรารถนาจะมีชีวิตอยู่เลย อดเสียดายไม่ได้ที่โอกาสเกิดใหม่นี้สูญเปล่าไปกับเขา
เขามองเสี่ยชิงจี้เป็นครั้งสุดท้าย ค่อยๆ เดินออกจากห้องเล็กๆ ที่เขากลับมาได้เฉพาะในฝัน
เขายืนอยู่บนถนน แม้แต่จะมองถนนหนทางเมื่อหกปีก่อนก็ไม่มีอารมณ์ ตอนนั้นเป็นดึกมากแล้ว น้ำค้างลงหนัก ลมพัดมาทีก็ทำให้แขนของเสี่ยเหรินขนลุก เขารอแท็กซี่อยู่นานกว่าจะมีคันหนึ่งผ่านมา
คนขับถามว่าเขาจะไปไหน
เสี่ยเหริน "อ้า" ออกมาเสียงหนึ่ง ท่าทางไร้สาระ เกาหัวอย่างจนปัญญา
คนขับมองเขาอย่างระแวง คนที่ออกมาตอนดึกดื่นด้วยเสื้อผ้าไม่เรียบร้อย ไม่ใช่คนดีแน่ๆ
วินาทีต่อมา ได้ยินคนแปลกๆ คนนี้ถอนหายใจ พูดอย่างสงบและไม่แยแส: "ดูเหมือนไม่มีที่ไหนให้ไปแล้ว งั้นไปชายทะเลแล้วกัน"