สาวน้อยไร้เดียงสา

บทที่ 3

เมื่อหลิวอิ๋นนั่งลงบนเตียง มาเฒ่ามองร่างอวบอิ่มแต่ใบหน้าไร้เดียงสาของเธอแล้วก็อดใจไม่ไหว ยื่นมือไปจะถอดกางเกงเธอ...

"ลุงหม่า ลุงจะทำอะไรน่ะ?"

เห็นมาเฒ่าทำท่าจะถอดกางเกงของตน หลิวอิ๋นตกใจจนสะดุ้ง รีบเอ่ยปากห้าม

มาเฒ่าก็สะดุ้งเช่นกัน รู้ว่าตัวเองอยากได้หลิวอิ๋นมากเกินไป จนหุนหันทำให้เธอตกใจ

"ลุงต้องดูก่อนว่าเธอป่วยตรงไหน ถึงจะรักษาได้ถูกต้อง"

มาเฒ่ารีบตอบ กลัวว่าหลิวอิ๋นจะตกใจหนีไป

ใบหน้าของหลิวอิ๋นแดงซ่านทันที แม้เธอจะรู้ว่าลุงหม่าต้องการรักษาเธอ แต่พอนึกถึงการเปิดเผยตรงนั้นให้ลุงหม่าดู หลิวอิ๋นก็อดรู้สึกอายไม่ได้

แต่พอนึกถึงโรคประหลาดนั้น หลิวอิ๋นก็กลัว จึงฝืนความอายเอ่ยปาก

"ลุงหม่า...หนูถอดเอง"

มองมือที่สั่นเทาด้วยความประหม่าของหลิวอิ๋น หัวใจของมาเฒ่าเต้นรัวด้วยความตื่นเต้น อีกไม่นานก็จะได้เห็นส่วนที่เขาคิดถึงหลงใหลมาตลอด

พร้อมกับการเคลื่อนไหวของหลิวอิ๋น กางเกงในลายกระต่ายน้อยค่อยๆ ปรากฏต่อสายตาของมาเฒ่า

มาเฒ่าตื่นเต้นขึ้นมาทันที แม้แต่ส่วนนั้นของเขาก็อดกระตุกไม่ได้

ขณะที่มาเฒ่ากำลังตื่นเต้นเตรียมจะลงมือ จู่ๆ เขาก็ได้กลิ่นพิเศษบางอย่าง ดวงตาของมาเฒ่าเป็นประกายทันที เขามีความคาดเดาในใจ และแล้วเขาก็พบรอยด่างๆ ที่ก้นกางเกงในของหลิวอิ๋น

มาเฒ่าตะลึง เขารู้ว่านี่คือร่องรอยความต้องการของหลิวอิ๋น

"ลุง...ลุงหม่า? ยัง...ยังต้องถอดอีกไหมคะ?"

หลิวอิ๋นไม่กล้ามองมาเฒ่าเลย ไม่ทันสังเกตว่าลุงหม่าของเธอตอนนี้แทบจะกินเธอทั้งเป็น เห็นมาเฒ่าไม่ตอบสักที เธอคิดว่าตัวเองยังทำไม่พอ จึงกัดฟันแล้วเลื่อนกางเกงในไปด้านข้าง

เห็นส่วนนั้นของตัวเองเปิดเผยชัดเจน หลิวอิ๋นอายจนพูดไม่ออก เสียงแผ่วเบาแทบไม่ได้ยิน

"ลุง ลุงหม่า แบบนี้ได้ไหมคะ?"

"ได้...ได้แล้ว"

มองดูส่วนสีชมพูนั้น มาเฒ่ารู้สึกว่าหัวใจแทบจะกระโดดออกมา

ช่างนุ่มนวลอะไรเช่นนี้ ไม่รู้ว่าสัมผัสแล้วจะเป็นอย่างไร

พอความคิดนี้ผุดขึ้น มือของมาเฒ่าก็ยื่นออกไป

พอสัมผัสได้ มาเฒ่าก็รู้สึกสบายจนตัวสั่น

หลิวอิ๋นก็สะท้านไปทั้งตัว ความรู้สึกชาซ่านที่แรงกว่าตอนขี่จักรยานแผ่ซ่านมาจากตรงนั้น เธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะเริ่มหลั่งสิ่งประหลาดนั้นอีกแล้ว

"ลุงหม่า อย่าจับสิคะ ตรงนี้ของหนูมีสิ่งอัปมงคล"

ความรู้สึกชาซ่านที่เพิ่มขึ้นอย่างกะทันหันทำให้หลิวอิ๋นกลัว เธอนึกถึงเรื่องที่แม่เคยเล่า

"ลุงหม่า...แม่หนูบอกว่า ตรงนี้ของหนูล้อนจนน่าอัปมงคล ผู้ชายจับแล้วจะโชคร้าย ลุงหม่า ลุงคิดว่าเป็นเพราะเหตุนี้ไหมคะ ที่หนูถึงได้ติดไอ้พวกพลังอัปมงคลนี่?"

หลิวอิ๋นพลันกังวลขึ้นมา กลัวว่าจะแพร่ความอัปมงคลให้ลุงหม่า

"ไม่เป็นไรหรอก ลุงรู้ดี เธอไม่ต้องกังวล ตอนนี้สำคัญที่สุดคือรักษาโรคให้เธอ"

มาเฒ่าพูดปลอบ ในใจกลับดีใจสุดๆ

ไม่นึกว่าหลิวอิ๋นจะเป็นของดีขนาดนี้ แม่ของเธอช่างไม่รู้จริงถึงได้บอกว่าอัปมงคล ของแบบนี้ ผู้ชายชอบจนหาไม่ได้แล้วต่างหาก

พูดจบ มาเฒ่าก็เริ่มแกล้งทำเป็นตรวจอาการ แต่ความจริงคือลูบคลำไปทั่ว พร้อมกับปลุกเร้าความปรารถนาในใจของหลิวอิ๋นไปด้วย