สาวน้อยไร้เดียงสา

บทที่ 2

ความรู้สึกอ่อนนุ่มที่แขนสัมผัสได้ ทำให้ร่างของลุงหม่าสั่นสะท้านโดยไม่รู้ตัว

กลิ่นหอมจากร่างของเด็กสาว และกลิ่นประหลาดของความบริสุทธิ์ที่ลอยอยู่ในอากาศ เหมือนยาพิษที่กระตุ้นจิตใจของลุงหม่า

แต่ลุงหม่าก็ยังทำทีเป็นใจเย็น กลืนน้ำลายแล้วถามว่า "น้องอิ่น บอกลุงมาตามตรงสิว่าเกิดอะไรขึ้น"

"ก็คือ... หนูขี่จักรยานอยู่ แล้วจู่ๆ ตรงนั้นมันก็เริ่มคัน แล้วก็มีอะไรแปลกๆ ไหลออกมา หนูไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย ต้องเป็นเพราะจักรยานมีพิษแน่ๆ ลุงหม่า ลุงต้องช่วยหนูนะคะ"

พูดจบ หลิวอิ่นก็ยิ่งตื่นเต้น กำแขนของลุงหม่าแน่นไม่ยอมปล่อย

ลุงหม่ากลับรู้สึกขบขัน เขารู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้น

ถนนในหมู่บ้านไม่ราบเรียบอยู่แล้ว กางเกงของหลิวอิ่นก็รัดรูป เบาะจักรยานเสียดสีกับกางเกง ไปกระตุ้นจุดอ่อนไหวของน้องอิ่น จนเกิดปฏิกิริยาทางร่างกาย เด็กสาวก็ไร้เดียงสา คิดว่าตัวเองโดนพิษ ถึงได้คันตรงนั้น และมีอะไรประหลาดไหลออกมา

ลุงหม่ายิ้มพลางอ้าปาก กำลังจะบอกความจริงกับหลิวอิ่น

แต่ความอบอุ่นที่สัมผัสได้ทำให้ความคิดของลุงหม่าเปลี่ยนไปทันที มองเด็กสาวตรงหน้าที่ทั้งไร้เดียงสาและน่าหลงใหล ลุงหม่าที่โสดมานานก็เกิดความโลภขึ้นมา

ทำไมเขาจะทำให้หลิวอิ่นเป็นผู้หญิงของเขาไม่ได้ล่ะ?

พอความคิดนี้ผุดขึ้น ลุงหม่าก็ไม่อาจยับยั้งตัวเองได้อีก เขาคิดในใจ และนึกวิธีขึ้นมาได้ทันที

"น้องอิ่น... เธอไม่ได้โดนพิษหรอก แต่มันร้ายแรงยิ่งกว่าโดนพิษเสียอีก"

สีหน้าของลุงหม่าเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมทันที ราวกับเจอเรื่องร้ายแรงที่แก้ไขยาก

"หา? ลุงหม่า ร้ายแรงขนาดนั้นเลยเหรอคะ? ลุงต้องช่วยหนูนะ หนูไม่อยากตาย หนูยังไม่ได้แต่งงานเลย!"

หลิวอิ่นตกใจจนขาอ่อน ทั้งตัวพิงอยู่กับลุงหม่า

ลุงหม่ากลับรู้สึกสุขใจ มองหลิวอิ่นที่น้ำตาคลอในอ้อมแขน ราวกับกอดหยกนุ่มไว้ สัมผัสอ่อนโยนทำให้เขาไม่อยากปล่อย โดยเฉพาะกลิ่นหอมบริสุทธิ์จากตัวเธอ ทำให้ลุงหม่าตื่นเต้นจนหายใจถี่

แม้ลุงหม่าจะรู้ว่าการกระทำเช่นนี้ไม่ถูกต้อง แต่เขาโสดมาหลายปีแล้ว เมื่อมีโอกาสปลดปล่อยความปรารถนา เขาจะอดทนได้อย่างไร

"เธอยังเด็ก มีหลายเรื่องที่ไม่รู้ ในป่าเขามีพลังชั่วร้ายมาก เธอคงขี่จักรยานแล้วไปสัมผัสอะไรไม่สะอาด ถึงได้เป็นโรคนี้..."

หลิวอิ่นไม่รู้เรื่องพวกนี้ เธอไว้ใจลุงหม่าอยู่แล้ว พอลุงหม่าพูดแบบนั้น เธอก็เชื่อทันที

"ลุงหม่า ลุงเป็นหมอมานานแล้ว ต้องเคยเจออะไรมาเยอะแน่ๆ ลุงช่วยหนูได้ใช่ไหมคะ!?"

หลิวอิ่นกลัวมาก เธอไม่คิดว่าเรื่องจะร้ายแรงขนาดนี้ เธอไม่อยากตาย

"อย่าตื่นเต้นไป โรคนี้แม้จะยุ่งยาก แต่ลุงหม่าก็มีวิธีรักษา"

"ดีจังเลยค่ะ ลุงหม่า!"

พอได้ยินว่าตัวเองรอด หลิวอิ่นก็ดีใจมาก รีบกอดลุงหม่าแน่น ผ่านเสื้อผ้าบางๆ สัมผัสได้ถึงความนุ่มนิ่มที่กดทับ ลุงหม่ารู้สึกว่าตัวเองแสร้งต่อไปไม่ไหวแล้ว เขาอยากได้หลิวอิ่นตอนนี้เลย

เขารู้ว่าต้องเร่งมือแล้ว ไม่อย่างนั้นเขาคงอดกลั้นจนระเบิด

ดังนั้น ลุงหม่าจึงรีบจูงมือหลิวอิ่นเข้าห้องไปอย่างร้อนรน