Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 765

เสียงร้องไห้กลั้นสะอื้นของหลินอู้เอ๋อร์ค่อยๆ เลือนหายไปตามระเบียงทางเดิน หลูหนิงจึงหยุดมือ

เย่หมิงเม่ยทิ้งตัวอ่อนปวกเปียกเหมือนเส้นบะหมี่ในอ้อมกอดของเขา กอดคอเขาแน่น ปากยังคงส่งเสียงร้องสั่นระริก

สะโพกกลมของเธอที่ราวกับพระจันทร์เต็มดวงถูกมือของหลูหนิงตีจนแดงฉาน รอยนิ้วมือซ้อนทับกันเป็นชั้นๆ ราวกับ...