Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 45

ชางอวี้ชิง ค่อยๆ ลืมตาขึ้น

สายตาเธอเลื่อนลอยปนตระหนก แม้เพิ่งตื่นในยามเช้า เธอก็ยังไม่อาจลืมภาพน่าสยดสยองนั้นได้

เธอจ้องเพดานนิ่ง ไม่กล้าขยับตาแม้แต่น้อย ราวกับว่าหากเธอหันไปมอง เธออาจเห็นใบหน้าอัปลักษณ์นั่นอีกครั้ง โชคดีที่แสงอรุณสาดส่องผ่านผ้าม่านเข้ามาแล้ว ฟ้าสว่างเสียที

ไม่ว่ารอยยิ้มน่าสะพร...