Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 317

ยืนไม่สบายเท่านั่ง นั่งไม่สบายเท่านอน—เมื่อมีเตียงไม้ที่นอนสบายให้ใช้ ลู่หนิงย่อมไม่มีวันยอมนอนหลับในทุ่งข้าวสาลีจนรุ่งเช้า

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อต้องคว่ำหน้านอน ทั้งหลังยังปวดระบม

แสงอรุณเริ่มปรากฏ อีกหนึ่งชั่วโมงฟ้าจะสว่างเต็มที่ นกที่ตื่นแต่เช้าบินร้องจิ๊บๆ ผ่านเหนือศีรษะ ออกไปหาแมลงตัวเล็กๆ ที่...