Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 1022

คำร้องแห่งมอเป่ยเป่ย

เสียงกรีดร้องของมอเป่ยเป่ยที่ดังมาจากป่าฝั่งตรงข้ามของแม่น้ำ ทำให้หลู่หนิงรู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้ง

เขาน่าจะคาดเดาได้ว่าเมื่อเฉินวั่นเยว์รู้สึกตัว นางคงอับอายเกินกว่าจะเผชิญหน้ากับเขา และด้วยความปรารถนาจะตาย นางจึงข้ามแม่น้ำตรงจุดที่พวกเขาเคยนั่งเคียงกันเสมอ แทนที่จะใช้สะพานห...