เวลาผ่านไปเหมือนสายน้ำ

บทที่ 3

เติ้งเจี๋ยวันนี้เดิมทีถูกลูกเขยยั่วให้หัวใจสั่นระริก แล้วจู่ๆ ก็ได้ยินเสียงแบบนั้น ในสมองก็นึกภาพลูกเขยกำลังใช้ของใหญ่โตกระแทกร่างกายลูกสาวอย่างบ้าคลั่ง

คิดไปคิดมา ร่างกายส่วนล่างของเติ้งเจี๋ยก็เริ่มมีปฏิกิริยา กางเกงในลูกไม้ลายดอกเล็กๆ มีรอยเปียกชื้นปรากฏขึ้น

โดยเฉพาะเมื่อเสียงของลูกสาวดังขึ้นเรื่อยๆ ทำให้เติ้งเจี๋ยที่ไม่ได้มีเรื่องแบบนั้นมานานเกิดความต้องการอย่างรุนแรง เมื่อนิ้วสัมผัสจุดอ่อนไหว ร่างของเติ้งเจี๋ยสั่นสะท้านโดยไม่รู้ตัว แทบจะร้องออกมาด้วยความสุขสม...

ขณะที่เติ้งเจี๋ยกำลังลูบไล้ตัวเองด้วยอารมณ์พลุ่งพล่าน ห้องนั่งเล่นที่เงียบสงัดก็มีเสียงเปิดประตูดังขึ้นกะทันหัน

เป็นซูต้าหยู่ สามีของเติ้งเจี๋ยที่กลับมาบ้าน เติ้งเจี๋ยดีใจ กลับเข้าห้องแล้วบอกใบ้ความต้องการกับสามี

แต่สิ่งที่เธอไม่คาดคิดคือ สามีซูต้าหยู่ไม่เพียงไม่เข้าใจอารมณ์ แต่กลับจ้องเธอด้วยสายตาตำหนิ ราวกับไม่ได้ยินเสียงแห่งความสุขของลูกสาว แล้วนอนหลับไปเลย

เติ้งเจี๋ยที่นอนอยู่ข้างๆ รู้สึกทรมาน เธออยู่ในวัยที่กระหายดั่งเสือสาว แต่ไม่ได้รับการตอบสนองมานาน ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจ

โดยเฉพาะเสียงครางของลูกสาวที่ไม่หยุด ทำให้เติ้งเจี๋ยรู้สึกถึงความเหงาและว่างเปล่าที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน ราวกับเป็นหม้ายทั้งที่มีสามี

ส่วนในห้องข้างๆ โจวเชา หลังจากผ่านความสุขสมนานกว่าสี่สิบนาที ในที่สุดก็สงบลง และชื่นชมร่างขาวเนียนของภรรยา

แต่เขาไม่เคยคิดว่า ในสมองกลับปรากฏภาพแม่ยายที่ยั่วยวนชวนหลงใหล ภาพนั้นไม่อาจสลัดออกไปได้ ทำให้ของที่อ่อนแรงกลับตั้งตรงอีกครั้ง ยิ่งคิดก็ยิ่งตื่นเต้น จนทำให้ภรรยาต้องทนทุกข์ทรมานอีกครั้ง

เช้าวันรุ่งขึ้น พ่อตาซูต้าหยู่ออกจากบ้านไปตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างโดยไม่ได้กินข้าว

ซูเหยียน ภรรยาของเขา ทำอาหารเช้าเสร็จแล้วปลุกโจวเชา บอกให้เขาไปเรียกแม่ยายเติ้งเจี๋ย

เรื่องเล็กๆ ที่ไม่ได้ตั้งใจนี้ ทำให้โจวเชายิ่งปรารถนาที่จะได้แม่ยายของเขา

เมื่อโจวเชาได้ยินคำสั่งของภรรยา เขาก็เปิดประตูห้องแม่ยายโดยไม่ทันคิด และภาพที่เห็นทำให้หัวใจเขาเต้นแรง

เขาเห็นแม่ยายถอดเสื้อผ้าออกหมดแล้ว เผยร่างขาวผ่อง มือของเธอลูบไล้ไปมา เนื้อนุ่มถูกบีบผ่านช่องนิ้วมือ เปลี่ยนเป็นรูปทรงต่างๆ

เมื่อเห็นภาพนี้ โจวเชาแทบจะเลือดกำเดาไหล ส่วนล่างมีปฏิกิริยาอย่างรุนแรง

สิ่งที่ทำให้โจวเชาประหลาดใจที่สุดคือ แม่ยายกำลังหลับตาพริ้ม มือถือของเล่นขนาดใหญ่วางที่โคนขา ทำท่าเข้าออก มองใกล้ๆ บนของเล่นยังมีหยดน้ำใสๆ อยู่หลายหยด

ที่แท้เติ้งเจี๋ยทนความเหงาไม่ไหว ต้องโทษเสียงสุขสมของลูกเขยกับลูกสาวเมื่อคืนที่ทำให้เธอเกิดอารมณ์ ต่อหน้าสามีก็ไม่กล้า พอซูต้าหยู่ออกไป เธอก็รีบเอาของเล่นที่เตรียมไว้ออกมาปลอบประโลมร่างกาย

แต่เติ้งเจี๋ยไม่เคยคิดว่าจะถูกลูกเขยเห็นเข้า ด้วยความตกใจจนลืมปกปิดร่างกาย กลับนึกถึงความเย็นชาหลายปีของซูต้าหยู่ ในความว่างเปล่าจึงมีความน้อยใจผุดขึ้นมา ตาแดงขึ้นโดยไม่รู้ตัว

"แม่ครับ แม่เป็นอะไรหรือเปล่า"

อารมณ์ผิดปกติของแม่ยายเติ้งเจี๋ยทำให้โจวเชาสงสัย เขาจึงเรียกเบาๆ พร้อมกับเดินไปที่หัวเตียงและวางมือลงบนไหล่ของแม่ยายด้วยสัญชาตญาณ