นักรบหมู่บ้าน

บทที่ 5

"อื้อ...อื้อ อื้อ"

หวังเซิ่งอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ถูกปิดปากไว้ จึงได้แต่จำนน ครู่หนึ่งพี่สะใภ้จึงปล่อยเขา ใบหน้าแดงระเรื่อด้วยฤทธิ์เมา มองหวังเซิ่ง

"ยังไง? พี่สะใภ้ยังมีกลิ่นอยู่หรือเปล่า?"

คำถามนี้เกือบทำให้หวังเซิ่งแข็งทื่อ เขารีบตอบ "มีครับ มี พี่สะใภ้เมื่อวานกินกระเทียมมาใช่ไหมครับ?"

"ไปให้พ้น เจ้าปากหวาน"

เห็นพี่สะใภ้เอี่ยนเฟินทำท่าเขินอายเช่นนั้น หวังเซิ่งก็อดขำไม่ได้ คิดว่าพี่สะใภ้ทนทรมานมาหลายปี ช่างน่าสงสาร เขาจึงยื่นมือออกไปกอดพี่สะใภ้เข้าแนบอก ส่วนมือของเธอก็เลื่อนลงไปที่หว่างขาเขา สัมผัสนั้นทำให้ทั้งสองคนสั่นสะท้าน

"ใหญ่... ใหญ่จัง"

พี่สะใภ้ตกใจเล็กน้อย ตอนแรกเพียงแค่สัมผัส แต่พอขยับก็จับมันไว้เต็มมือ ขนาดเบื้องต้นในมือพี่สะใภ้ทำให้เธอตกตะลึง จนนิ้วมือขยับเองโดยไม่รู้ตัว

ความรู้สึกนั้นทำให้หวังเซิ่งทั้งตกใจทั้งดีใจ

"พี่สะใภ้ครับ ผม... ผมไม่ได้ตั้งใจ"

หวังเซิ่งดูเขินอาย พูดจบก็เห็นพี่สะใภ้จ้องมองเขา มือของเธอไม่ยอมหยุดนิ่ง พร้อมกับพ่นลมหายใจหอมหวาน "หวังเซิ่งน้อย เมื่อวานเธอบอกว่าแตงกวาดองของพี่อร่อย ไม่งั้น ตอนนี้พี่จะดองให้เธอสักอัน แต่น่าเสียดายที่เธอกินไม่ได้ พี่คงต้องใช้เอง"

คำพูดนี้ทำให้แนวป้องกันของหวังเซิ่งถูกบีบจนแทบแตก! เห็นท่าไม่ดี หวังเซิ่งรีบหาข้ออ้างหนีจากเงื้อมมือพี่สะใภ้

สมบัติในมือหายไป ทำให้พี่สะใภ้เอี่ยนเฟินรู้สึกผิดหวัง แต่พอมองหวังเซิ่ง เธอก็ยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง

ยังไงเขาก็กลับมาแล้ว จะหนีไปไหนได้

เมื่อออกจากบ้านพี่สะใภ้เอี่ยนเฟิน แสงอาทิตย์ยามเช้าอบอุ่น ทำให้หวังเซิ่งรู้สึกสบายใจ นึกถึงเรื่องในฝันเมื่อคืน ทำให้เขารู้สึกใจร้อนรน สิ่งที่อยู่ในฝันดูเหมือนจะมีอยู่จริง เพราะตอนนี้เมื่อนึกถึงมัน เขาสามารถจำได้อย่างชัดเจน เนื้อหาของคัมภีร์บำเพ็ญเซียน ตำราเซินหนง จำได้ทุกตัวอักษรไม่มีผิดเพี้ยน!

"เป็นอย่างนี้ ฉันได้พลังพิเศษงั้นเหรอ?"

หวังเซิ่งรู้สึกลิงโลดในใจ คิดว่าถ้าพลังพิเศษนี้มาเร็วกว่านี้ก็คงดี

กลับถึงบ้าน เขาจึงเข้าใจคำพูดของพี่สะใภ้เอี่ยนเฟิน บ้านถูกปิดตายไปทั่ว ไม้กระดานถูกตอกปิดทุกช่อง ไม่เหลือช่องโหว่แม้แต่นิดเดียว

ลานบ้านเต็มไปด้วยวัชพืชรกเรื้อ ดูรกร้าง

วางกระเป๋าลง หวังเซิ่งเริ่มลงมือทำงาน ถอดไม้กระดาน ถอนหญ้า ทำความสะอาดบ้าน ใช้เวลาวุ่นวายตลอดช่วงเช้า จึงทำให้บ้านดูเป็นบ้านขึ้นมาได้

กลับเข้าห้อง หวังเซิ่งเริ่มคิดถึงชีวิตในวันข้างหน้า

หมู่บ้านหวังเต็มไปด้วยภูเขา อาศัยภูเขาเลี้ยงชีพ แม้ว่าเขาจะกลับมาแล้ว แต่ก็ไม่อาจไปอาศัยกินที่บ้านพี่สะใภ้เอี่ยนเฟินได้ตลอด เขาต้องแก้ปัญหาบางอย่าง คิดไปคิดมาก็นึกถึงตำราเซินหนง และนึกถึงสมุนไพรบนภูเขา

แม้หมู่บ้านหวังจะยากจน แต่บนภูเขาไม่ยากจน สมุนไพรเติบโตได้ดีทั่วไปหมด เพียงแต่ภูมิประเทศอันตราย คนจึงไม่ค่อยขึ้นไปเก็บ แต่สำหรับหวังเซิ่งแล้ว นี่ไม่ใช่ปัญหาใหญ่

สมุนไพรไม่อาจเป็นอาหารระยะยาว แต่สามารถนำออกไปขายได้ หมู่บ้านหวังอยู่ไม่ไกลจากเจียงไห่นัก แม้ทางจะเดินลำบากหน่อย แต่ก็ไม่มีปัญหามาก

ตัดสินใจเรียบร้อย หวังเซิ่งหิ้วตะกร้า เดินตรงไปยังภูเขา

ภูเขาชันมาก คนขึ้นไปน้อย ไม่มีทางเดิน ต้องปีนขึ้นไปอย่างยากลำบาก