Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 492

ผมโบกมือตอบรับ แล้วยิ้มให้เธอ

ในใจรู้สึกอัดอั้น เธอยังเด็กนัก ความอ่อนเยาว์ยังไม่จางหายไปจากใบหน้า น่าจะเป็นวัยที่ได้เดินเล่นในรั้วโรงเรียนกับเพื่อนๆ หยอกล้อกัน สนุกสนานกับช่วงเวลาไร้กังวลที่สุดของชีวิตมิใช่หรือ

เมื่อเหม่ยเจี๋ยกินยาเสร็จ พยาบาลทยอยออกมา เธอมองมาที่ผม พยักหน้าเป็นเชิงเชิญให้ผมเข้าไ...