Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 1795

ผมยืนเหม่อลอยอยู่หน้าหน้าต่างเป็นเวลาสองชั่วโมง จนกระทั่งท้องฟ้าค่อยๆ มืดลง รถถึงได้สตาร์ทเครื่องใหม่ เสียงเครื่องยนต์คำรามก้อง ก่อนจะหายลับไปที่ปลายถนน

เมื่อถึงตอนนั้นผมถึงกล้าเปิดหน้าต่าง โบกมือให้กับไฟท้ายรถ พลางเอ่ยคำว่า "ลาก่อน!"

การจากไปของฮั่นชิงซวง การสิ้นสุดของทุกสิ่งนี้ ไม่ได้ทำให้ใจผมรู...