Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 1750

"มาเถอะ เราหย่ากันเถอะ!" ไม่รู้ว่าเพราะคิดว่าผมไม่ได้ยินหรือเพราะเห็นว่าผมเงียบไปนาน ภรรยาจึงพูดซ้ำเสียงเบา ขณะพูดประโยคนี้เธอดูเหมือนกลัวความหนาว กลัวความโดดเดี่ยว แล้วขยับเข้ามาในอ้อมกอดผมอีกนิด

หัวใจผมพลันเหมือนถูกเข็มร้อยด้ายเงินแทงทะลุ ปลายด้ายอีกด้านอยู่ในมือเธอ ทุกครั้งที่เธอกระตุก ผมเจ็บปวด...