Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 1607

ดวงตาของเธอ ฉันเดาความคิดของเธอได้อย่างง่ายดาย

แม้ในใจจะมีความรู้สึกอาลัยอยู่บ้าง แต่ฉันยังไม่ถึงกับเสียสติ จับมือเธอไว้แล้วพูดว่า "ได้เวลาแล้ว ฉันต้องกลับบ้านแล้ว"

"รีบไปทำไม ตอนนี้ยังไม่ถึงสองทุ่มเลย"

เหมียวเสวี่ยชิงพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน งอแงเหมือนหญิงสาวตัวน้อย

"กลับดึกเกินไป เธอจะเป็นห่วง...