Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 1392

ผมเรียกเบาๆ "เสี่ยวหวาน"

ภรรยาหลับตาทั้งสองข้าง ใบหน้าแดงระเรื่อ ผมสงสัยว่าฤทธิ์ยายังไม่หมด ผมลูบผมที่หน้าผากเธอพลางพูดว่า "เรากลับกันเลยนะ" แล้วอุ้มเธอออกจากห้อง ไม่ได้พาเธอเดินผ่านล็อบบี้ แต่ออกจากตึกทางบันไดหนีไฟ

ผมขับรถมาจอด แล้วพาภรรยาไปนั่งเบาะหลัง เมื่อเห็นภรรยาผมนอนนิ่ง หยางชิงตกใจมาก ถามไ...